جعفر پتگر همچون دیگر نقاشان مکتب کمال‌الملک شيفته نمایش زندگی مردم کوچه و بازار بود. توانایی او در کاربست ضربه‌قلم‌های رنگی پهن، طراحی دقیق و بی­‌نقص چهره و پرهیز از پرداخت پرجزییات به خوبی در اثر حاضر که نمونه شاخص نقاشی اوست، دیده می­‌شود. پتگر به خوبی رنگ را می­‌شناخت و بر اساس همین شناخت، طیف‌­های مختلف قهوه‌ای و سبز را در این اثر به کار برده است. طراحی دقیق هنرمند در چهره­­ و دستان مدل، خودنمایی می­‌کند. چین و چروک پیشانی و دستان استخوانی پیرمرد که چپقش را روشن می‌کند، به خوبی تصویری از موقعیت اجتماعی مدل را نشان می‌دهد. خطوط مقطع آبی‌رنگ دود چپق که در پس‌زمینه نیز تکرار شده‌اند، از گرایش تکنیکی هنرمند به شیوه امپرسیونیسم حکایت دارند. همین گرایش را در لکه­‌های ضخیم و موضعی رنگ هم می‌توان مشاهده کرد که مهارت نقاش در به‌کارگیری تکنیک رنگ‌­روغن است.
 جعفر پتگر که از مهم­‌ترین نقاشان کلاسیک­‌گرای ایرانی به شمار می­‌آید، نقش مهمی در آموزش هنر و تعلیم طیفی از مدرنیست­‌های ایرانی دارد. او که خود مقدمات هنر را در تبریز فرا گرفت، در نوجوانی همراه برادرش علی‌اصغر پتگر به تهران آمد تا امکانات جدید آموزش هنر را در پایتخت تجربه کند. وی ابتدا به اصول کاملاً کلاسیک رو آورد و بعدها به سمت مضامین و تکنیک‌های امپرسیونیستی متمایل شد.
 نخستین آثار جعفر پتگر بیشتر بازتاب‌دهنده طبیعت و محیط زندگی نقاش است. سوژه‌ آثارش در این دوره عموماً بازنمود‌ آن قشر از مردم است که نقاش خود، از میانشان بر‌آمده و با آنان زیسته است؛ از جمله، «رفوگر»، «پیرمرد مرغ‌فروش»، «مادر نقاش»، «قالی‌فروشان دوره‌گرد»و دیگر شخصیت‌های زندگی روزمره. وی به‌تدریج با کسب تجربه‌ بیشتر در دوران استادی، به تحولی در ترکیب‌بندی، بازنمایی طبیعت و ارائه‌ اصالت ایرانی می‌رسد. به طور کلی از مهم‌ترین ویژگی آثار پتگر در دوران بعدی کارش می‌­توان به تاش‌های رنگی پهن و رنگ‌گذاری ضخیم اشاره کرد که به خوبی در این تابلو مشاهده می­‌شود.
 برادران پتگر را به حق بايد يكي از مؤثرترين هنرآموزان تهران در دهه‌هاي ۱۳۲۰ به بعد دانست. برخي از هنرمندان نوگرا همچون هانيبال الخاص، فريده لاشايي، فيروز شيروانلو، علي گلستانه و نامي پتگر از شاگردان جعفر پتگر بوده‌اند.