مونا پاد از مجسمه‌سازان فعال معاصر و هنرآموخته مکتب پرویز تناولی است که آثار متنوعی در زمینه مجسمه‌سازی با موضوعات و متریال‌های مختلف خلق کرده است. دوره‌های کاری او شامل مجسمه‌هایی از جنس برنز، برنج، شیشه، آلومینیوم و غیره هستند که گرایشات مدرنیستی از جمله کوبیسم، کنستروکتیویسم، آبستره و مینیمالیسم را در مجسمه‌سازی معاصر ایران به نمایش می‌گذارند. به عقیده وی «خلقت تدریجی دنیای صنعت توسط بشر، او را به جایگاهی استعاری از خالق هستی رسانده است. ماهیت متنوع مخلوقانی که سعی در به تکامل رساندن دنیای خود دارند، و تلاش برای درک منش انسان در مقام خالق، طعم تفکری است که با آینده بشر در آمیخته است».

اثر حاضر ترکیبی از رویکردهای مدرنیستی در مجسمه‌سازی است. هرچند دیوار و جوانه هر دو به نوعی در اثر دیده می‌شوند، اما بازنمایی و تقلید از طبیعت در این اثر از واقع‌گرایی فاصله گرفته و به  انتزاع نزدیک می‌شود. ساختار فرمالیستی اثر به سمت ایجاز پیش رفته اما به مینیمالیسم و انتزاع هندسی ختم نشده است. فرم دیوار در نهایت تقلیل‌گرایی اجرا شده و آنچه بدان معنا و حیات می‌بخشد فرم انتزاعی جوانه‌ای است که گویی دیوار را در آغوش گرفته و در پیکر سنگین و بی‌جان آن روح دمیده و به آن نوعی حرکت و پویایی بخشیده که از ملال، کرختی و سکون نجاتش می‌دهد. انعکاس فرم جوانه بر سطح صیقلی دیوار نیز بر پویایی حجم آن می‌افزاید. این‌گونه است که فرم‌ها در ترکیب با هم فضاهای مثبت و منفی ایجاد می‌کنند و در عین انتزاع پیوند خود را با محتوا برقرار می‌سازند. مخاطب نیز در مواجهه با اثر بازتاب تصویر خود را در ترکیب با فرم اثر مشاهده می‌کند، تعامل میان اثر و مخاطب شکل می‌گیرد و بدین ترتیب وی نیز در خلق اثر مشارکت می‌کند. این برخورد استعاری با فرم مخاطب را به درک همزمان فرم‌های خالص و مفهومی فرا می‌خواند که کلید آن در عنوان اثر نهفته است.