توجه پروانه اعتمادی به انتخاب بافت و زمینه‌های متنوع، تجربه‌گرایی و روحیه جست‌وجوگر این هنرمند نوگرا را به نمایش می‌گذارد. وی در تجارب خود از امکانات ابزار مختلف برای ایجاد رنگ و بافت بهره می‌گیرد. اعتمادی با نقاشی‌های طبیعت‌بیجان و به طور اخص نقاشی‌های سیمانی در دهه ۱۳۵۰ شناخته می‌شود.

اثر حاضر که در سال‌های میانی دهه ۵۰ خلق شده، مربوط به یکی از دوره‌های درخشان کاری اوست که نقاش در آن به خلوص فرمی کم‌نظیری دست یافته است. اغلب این آثار دارای زمینه‌ای با بافت خشن و درشت هستند که بر رویکرد بیان‌گرایی اعتمادی تأکیدی دوچندان داشته و ترکیب‌بندی‌های متعارفی از طبیعت‌بیجان‌های ساده را به نمایش می‌گذارند. فرم‌های اغراق‌شده و در عین حال ساده نوعی در هم‌تنیدگی ارگانیک دارند و در ترکیب با هم ساختاری بیانگر را شکل می‌دهند. استفاده از خطوط زمخت کناره‌نما با رنگ سیاه و تیره، پرهیز از به‌کارگیری سایه‌روشن، استفاده از رنگ‌های تخت و ایجاز و صراحت در به کارگیری فرم از رویکرد مدرنیستی پروانه اعتمادی حکایت دارند. او با کمترین میزان خط و رنگ به ترکیب‌بندی تابلوهایش سامان می‌بخشد و عنصر خط در بیان تجسمی او نقش مهمی ایفا می‌کند.

دلبستگی او به طبیعت‌بیجان، موضوع واحدی را برای آثارش در تمام دوره‌های کاری رقم زده است. در واقع موضوع بهانه‌ای برای بازی با فرم است. وی در پی فرم ناب و خالص دست به تجربه‌های ابزاری گوناگون زده و در نهایت فرم‌های خالص و پویا را در ترکیب تابلو می‌نشاند. چنان که در اثر حاضر دیده می‌شود با یک خط افقی در زمینه بر ترکیب‌بندی افقی اثر و آرامش درونی آن تأکید شده و استفاده از والورهای متنوع رنگ‌های گرم به تابلو گرما و صمیمیتی بخشیده که درخشش رنگ سفید گلبرگ‌ها را در فضایی بیانگر دلنشین‌تر می‌نماید.