پروانه اعتمادی در دهه ۱۳۵۰ با انتخاب بافت در به کارگیری نقاشی رنگ‌روغن بر روی زمینه سیمانی، کار با ماده‌های متفاوت در نقاشی را آزمود که یکی از موفق‌ترین و شناخته‌شده‌ترین دوره‌های کاری او محسوب می‌شوند. مضمون طبیعت‌بیجان که در دوره‌های مختلف کاری این هنرمند تکرار شده، در مجموعه آثار سیمانی نیز دیده می‌شوند. ماهی‌ها از مهم‌ترین اشیایی هستند که او در طبیعت‌بیجان‌های خود به کار می‌گیرند. ماهی‌ها در نقاشی‌های اعتمادی در اواخر دهه پنجاه و در آستانه تحولات جامعه که به انقلاب منتهی شد و در دهه شصت که ایران درگیر جنگ بود، تصویری پرتنش و همراه با اضطراب را در پس ترکیب‌بندی‌های به ظاهر آرام و ساده به نمایش می‌گذارند.

اثر حاضر که مربوط به سال ۱۳۵۷ است و در آستانه انقلاب پدید آمده، بافت خشن و درشت پسزمینه و رنگ‌های سبز کدر و نگاه خیره ماهی‌ها بر رویکرد بیان‌گرایی اعتمادی تأکیدی دوچندان داشته است. استفاده از خطوط زمخت کناره‌نما با رنگ سیاه و تیره و ایجاز و صراحت در به کارگیری فرم از رویکرد مدرنیستی پروانه اعتمادی حکایت دارد. او با کمترین میزان خط و رنگ به ترکیب‌بندی تابلو سامان بخشیده است. فرم ساده ماهی‌ها و رنگ سبز گیاهان و ماهی‌ها، آثار بهمن محصص را که معلم پروانه اعتمادی بود، به خاطر می‌آورند، اما اعتمادی از این تشابه صوری گذر کرده و به بیانی شخصی در اثر خود رسیده است.