دستمايه فكري آثار شهریار احمدی به طور عام رخدادها و به طور خاص تاريخ است. اثر حاضر با عنوان «فرار / بوعلي – بيروني – مسيحي» از يك رخداد تاريخي سخن مي‌گويد، منتها رونوشتي از يك رونوشت تاريخي. درونمايه تصويري اثر به قرون چهارم و پنجم هجري بازمی‌گردد و مركز آن شيخ‌الرييس بوعلي سينا، پزشك و فيلسوف ايراني است. در كنار او ابوريحان بيروني منجم و رياضي‌دان و ابوسهل مسيحي پزشك و متفكر بزرگ هم حضور دارند. مكان اين گردهمايي، رصدخانه ابوريحان بيروني است. قرار است هر سه از دست مأموران سلطان غزنه، محمود فرار کنند. به روايت تاريخ، شاه، خواهان دانشمندان و هنرمندان و به تعبير خود محمود غزنوي «زيبنده دربار سلطان معظم تُرک» است. اما روح آزادانديش هر سه متفكر و خاصه مسلك شيعي (باطني) بوعلي سينا، خدمت در آستان جور را برنمي‌تابد. اين است كه هر سه، فرار را بر قرار ترجيح مي‌دهند. شهریار احمدی رجوع به چنین مضمونی را دستمایه تفاسیر امروزی قرار داده و آن را به وضعیت هنرمندان و اندیشمندان در جهان معاصر تعمیم می‌دهد.

در اثر حاضر تركيب‌بندي رنگي و فرمي به گونه‌اي هماهنگ شكل گرفته كه گويي از لحاظ هستي‌شناختي، تفاوتي بين انسان (بوعلي و ديگران) و طبيعت (رصدخانه ابوريحان) وجود ندارد. به همین دلیل آن حس نوستالژیک مكاني كه با جلاي وطن همچون پاره‌اي از تن آدمي از او جدا مي‌شود، بيشتر احساس می‌شود. نگاه ابوریحان در سمت چپ تابلو كه همچنان بر مأمن و رصدخانه‌اش ميخكوب شده، تأكيدی بر همین امر است. در عین حال ارجاعی به تابلوی «فرشته تاريخ» اثر پل كله و مقاله مهم والتر بنيامين در همين مورد نیز دارد. نقاش ساختارشکنی و بي‌ساختاري را آگاهانه انجام داده تا بتواند چيزي در قواره جادو بيافريند. قوس‌ها و منحني‌هاي بالاي كار (كه با خود فرم نیم‌دایره‌ای قاب تابلو همسان است) فضاي رصدخانه شيخ بيروني را تصوير می‌كند که از ساختار تهي شده و پايه‌هاي مرتعش و لرزانش هر آن فروخواهد ریخت. اين منحني‌ها كه همان اقطار كرات سماوي هستند، بر پايه‌ها و ستون‌هايي استوارند كه وجود ندارند. هر سه شخصيت ترسيم شده از متفكران و دانشمندان عقل‌گرا هستند و منطق معنايي تابلو با ذهنيت قله اصلي اين تابلو تطابق دارد. به هم ريختگي ساختاري و ضربه‌قلم‌های اكسپرسيو، تابلو را در مرز اثری فیگوراتیو و در عین حال انتزاعی نگاه می‌دارد. عبارت پايين اثر، مصرع بسيار معروف منسوب به خيام «اسرار ازل را نه تو داني و نه من» ارجاع دیگری به همزمانی این شاعر و فیلسوف بزرگ با شخصیت‌های پرده است.