از سپیده دمان تاریخ پرفراز و نشیب بشری، همواره التفات مخلوق نوپا و متفکر، رو به سـوی عرش نیلگون معطـوف بـوده اسـت. در واقـع دو عناصـر ابتدایـی، در کنـار مجمـوع عوامـو عناصـر طبیعـت پیرامـون، بودنـد کـه اذهـان خالـص انسـان هـای نخسـتین را بـه اشـتغال مـیگرفــت؛ آن هایــی کــه در آســمان بــالای ســر و بــر زمیـن زیــر پــا گسترده گشته بود. باد وآفتاب از فرادسـت، و آب و خاک در فرودست بکر و سخاوتمند! 
 اینگونه بود کــه نقــش های نوین از جانب نقاش هستی، بر پیکره ی نقشه ی تخیل انسان هایی در مشرق ظاهرگشت، کـه قدم در راهی نامتناهی، در جاده ی تمدن نهاده بودند. یعنی آغاز نوعی دیگرگون از انـواع آفرینش های هنری؛ کـه بی شـک بـه همـت آریاییـان، در مهـد تمـدن ایـران باسـتانی، نخسـتین خاسـتگاه و زادگاه هنـر فـرش بافـی در جهـان قلمـداد گشـته اسـت. هنـری کـه پـس از فـراز و فرودهـای بیشـمار همچنان هزار رنـگ و هـزار نقـش، بـرای مـا بـه ارمغان آورده اسـت. بنـا بـر یافتـه هـا و مسـتندات آنچـه هـم اینـک بـا عنـوان فـرش ایرانـی درهـر کاشـانه ای جلـوه آرایی می نماید، هنری متکامل و برگرفتـه از سـایر گونه های هنـر می باشـد. سخن کوتـاه بایسـته اسـت امـا؛ گفتنی ها کم نیسـت... .