تاغ یا تاخ درختی است با چوبی به­ قوت، که آتش آن ده شبانه روز بماند.
 
 دهخدا
 
 تاغ بهانه‌ای است برای رضا نصرتی که در بسیاری از آثارش درخت را دست­مایه کار قرار داده است. در این مجموعه، نقاش از درخت فراتر رفته و با بیان خاص خود، مرز انتزاع و فیگوراسیون را به چالش کشیده است. درخت‌های نصرتی هم درختند و هم نیستند؛ همچون عناصر طبیعی که در هیئت شاهدان تاریخی، اسطوره‌ زندگی را روایت می‌کنند. 
 درختی چون تاغ شاید منجی صحرای زیست امروز ما باشد؛ آزاد، بخشنده، درمانگر، مقاوم، گرمابخش و روشنی­ حیات! درخت نصرتی اما بی­‌تاب است و بی­‌طاقت؛ زیرا که تصویری بیش نیست. تصویری از آن­ چه در تمنای آن می­ سوزیم. خطوط تاخوردگی­‌ها بر وجود غیرواقعی این درختان صحه می­‌گذارد، حال آن­ که خود، نه خط ناشی از تاشدگی، که نقش خطوط‌اند به قلم نقاش. هنرمند با حرکت در مرز واقعیت و انتزاع، آثاری در برابر دیدگان ما می‌گذارد که موضوعشان نه درخت که واقعیت است؛ در آثار نصرتی، درختان تصویرند و تاهای آن­ها هم تصویر؛ گویی هرچه هست، آنچه باید نیست.