مریم رحیم پور با «سرد» موقعیتی مرزشکن خلق می‌کند. بافته‌هایی چگال، شکل پذیر و مقاوم که به هیئت اندام واره‌ای ،ریخته زرهی کهن یا جداری تیره و سنگین درآمده اند تا عامدانه به فضای مابین هنرمند اثر و مخاطب دست اندازی کرده و فواصل را مخدوش سازند.
در مواجهه با این آثار دست ما از خود فراتر رفته ساختار منظم و ضابطه مند بافتار را فشرده و منقبض و یا منفک و منبسط می‌کند. عمل دست ورزانه مریم رحیم پور در پروسه تکراری ساخت حلقه به حلقه توده ای بی شکل را قوام بخشیده تا بدنی نامرئی را نمایان سازد بودن در هم تنیده ما و اشیا در جهان بدنمند و از یک بافت و گوشت است. گوشتی مشترک بی ثبات و لخت که تن به جاذبه سپرده و با گشودگی موقعیتی فعال را برای مخاطب فراهم می‌نماید با مداخله در حجم لغزان مجسمه و وضعیت آن مرز میان ما می‌شکند؛ گویی خود را لمس میکنیم و به واسطه تن مرئی اثر با امر نامرئی مواجه می‌شویم نمایش «سرد» گردهمایی زره واره‌هایی است که بدنی غایب را پدیدار می‌کنند.
نگار نادری پور