دسـتان بـرگـزاری نـمایشگاه انـفرادی آثـار مـقداد لُـرپـور را بـا عـنوان «دریابـار» در دسـتان+۲ اعـلام می کند. این نـمایشگاه، که نخسـتین نـمایشگاه انفرادی بزرگ این هنرمند در دستان محسوب می شود، از تاریخ ۲۱ اردیبهشت تا ۱۱ خرداد ۱۳۹۷ بر پا خواهد بود.
مـقداد لـرپـور (م. ۱۳۶۲ ،شیراز) دانـش آمـوخـته ی رشـته ی نـقاشی دانـشگاه شـاهـد تهـران اسـت. آثـار او تـاکنون در سـه نـمایشگاه انـفرادی، از جـمله دو نـمایشگاه در گـالـری مـاه، و بیش از بیست نـمایشگاه گـروهی و آرت فـر بین المللی (از جـمله نـمایش انـفرادی آثـار او در غـرفـه ی دسـتان در «سیدنی کانـتمپورری ۲۰۱۷ ،«شهـریور ۱۳۹۶ ) بـه نـمایش درآمـده انـد. هـمچنین نـمایشی از این هـنرمـند بـا عـنوان «تـنگاب» (مـرداد ۱۳۹۶،(ششمین پروژه از پنجاه پروژه ی اتاق برق بود. «تنگاب» اکنون بخشی از این نمایش بزرگتر در دستان+۲ است.
عـنوان «دریابـار» اشـاره ای اسـت بـه جـایگاهی که هـنرمـند/مـخاطـب در بیشتر آثـار این نـمایشگاه در آن قـرار می گیرد. این واژه ی پهـلوی، که از تـرکیب واژهی «دریا» بـا پـسونـد مکانی «ـبار» سـاخـته شـده اسـت، در فـرهـنگ دهخـدا ابـتدا بـه مـعنای «شهـری که کنار دریا بـاشـد» ثـبت شـده، امـا معانی دیگری از جمله «جزیره»، «دریای بزرگ» و «باران سیل آسا» نیز برای آن گفته شده است.
مـقداد لـرپـور، پـس از مجـموعـه ی پیشینش که در آن حیوانـات در محیط طبیعت دیده می شـدنـد، در مجـموعـه ی اخیر، که نتیجه ی حـدود چـهار سـال کار مسـتمر اسـت، بـر خـودِ محیط و همچنین بـر مـنظره نـگاری و تـأثیرگیری از وجـوه مـختلف طبیعت تـمرکز کرده اسـت. او بـا دقتی وسـواس گـونـه و از زاویه هـای دید بـه خـصوصی بـه طبیعت می نـگرد و در آثـارش سعی می کند در عین بـازنـمایی طبیعت، زیرلایه هـایی اسـطوره ای به محیط های موردنظرش ببخشد.
هـنرمـند در این مـدت بـا سـفر بـه چـندین «دریابـار»، از جـمله مـنطقه ی تـنگاب، دریاچـه ی پـریشان، دریاچـه ی بـختگان، و جـزیره ی هـنگام، که هـرکدام تـاریخی کهن دارنـد، بـه جسـت وجـوی این زاویه هـای دید پـرداخـته اسـت. او تـأثیر فـصل هـا و تغییرات انـسانی و طبیعی را بـر این نـقاط بـا عکاسی ثـبت نـموده تـا روی رفـتار «انـسانی» طبیعت مـطالـعه کند. بـه جـز مـطالـعات نـقاشـانـه، مـقداد لـرپـور دسـت بـه سـاخـتن اشیاء سـه بـعدی ظریفی زده است که انگاری برخی از آنها از میان آبها بیرون آمده اند.
در آثـار ارائـه شـده در این نـمایشگاه، هـنرمـند بـا نـظاره کردن آب هـایی که وجـودشـان بـه تغییرات انـسانی یا طبیعی بسـته اسـت، نـوعی انـتظار را در آنهـا میجـوید. از این مـنظر، او بـا ایجاد تـرکیب بـندی هـایی که مُـقطّع و تـخت دیده می شـونـد و تحـمیل زاویه هـای دید مـوردنـظرش بـه مـخاطـب، در نگریستن به آبهایی که در خط افق گم شده اند، به جای نگاهی صوفیانه*، فقدان و غیاب را جست وجو می کند.