در فضایی که انبوهی از نشده‌گی‌های فرهنگی و حجم سنگینی از بی‌توجهی‌ها به عرصه‌ی تجسمی، به وضوح قابل رویت است، گالری‌ها در حال تبدیل وضعیت از بنگاهی برای فروش و عرضه‌ی آثار، به شخصیتی حقوقی در زعامت امر فرهنگ ‌اَند!
برگزاری رخدادها، تاثیر بر نظام ارزش‌گذاری آثار، تعیین جایگاه و مقبولیت هنرمندان در عرصه‌ی عمومی، استعدادیابی، ترویج تئوری‌های کاربردی هنر و ایجاد موج، بخشی از اموری است گالری های امروز علاوه بر وظایف روتین خود به آن مشغول‌اَند!
اما در به‌ترین حالت، گالری می‌بایست نمایش‌گر حدودی از سلیقه‌ی تصویری باشد که از یک‌سو مخاطب بتواند پیش‌فرضی نسبی برای آن‌چه در گالری بر دیوار می‌رود، در ذهن تصویر کند و از سویی، هنرمند بداند برای نمایش آثارش به دیوار آن گالری فکر کند یا خیر! دیوار گالری نماینده و آینه‌ی فرم، رفتار و اندیشه‌های گالری است.
دست‌یابی به چنین حدودی، مستلزم وحدت رویه، شفافیت در تصمیم‌گیری‌های بلند مدت، توان ایستادگی در برابر نظام بازار، حضور اخلاق حرفه‌ای و استمرار فعالیت است.
ناگفته پیداست، که حدود، لبه‌های قطعی و واضح ندارد و این می‌تواند پاشنه‌آَشیل مسیر حرکت گالری باشد، آن‌جا که ماندن و پای فشردن بر حدود، محتاج تشخیص و تخصص است.
پرانتز، عنوان مجموعه‌ای از پروژه‌ها برای نیل به یک حدود است. حدودی که در آن کیفیت، فردیت و احترام هنرمند رکن اول و غیر قابل مذاکره است.
در پرانتز، رخدادی کیوریتوریال صورت نمی‌پذیرد؛ تنها، تلاش می‌شود انتخاب و کنار هم چیدن افراد با حساسیت صورت پذیرد. این چیدمان از سویی می‌خواهد به بیان اعتقادات حرفه‌ای نیان بپردازد و از سویی با پرهیز از پراکندگی به دیالوگ مابین تصاویر متفاوت و معنای حاصل از آن گفت‌و‌گوها تکیه کند.
پرانتز، اعلام صریح نیان برای انتخاب و نمایشِ افراد و تصاویری است که به آن‌ها اعتقاد دارد.

سری اول
روایت، مشاهده‌ی مستقیم و پیکربندی فیگورال، حلقه‌های اتصال سری اول است.
هنرمندان حاضر در سری اول، همه‌‌گی در تولیدات دیداری خود، ساختاری فیگورال دارند و هریک در تقسیم بندی‌های کلان‌تری جای می‌گیرند که شامل توجه به پیکره‌های انسانی، پرتره‌نگاری، داستان گویی‌های پرایهام و استعاری و توجهات واقع نمایانه است. تبار تصویر هنرمندان در همان حلقه‌های ارتباطی به یک‌دیگر تلاقی می کند و این حدود پرتکرار تاریخ هنر با اختلافاتی در استفاده از کارماده، نحوه‌ی دخالت طراحی، میزان انتزاع از واقعیت و چه‌گونگی مسیر مشاهده از هم قابل تمیز است.
پرانتز/ سری اول، به انسان و آن‌چه زیست امروزش را ساخته، نگاه می‌کند.