درون شهر بازی قدم می‌زنم .خوشحالی بی‌وقفه همه را خفه‌کرده‌است. من تنها نظاره گرم. نمی‌خواهم بلیط بخرم و سوار یکی از اسباب بازی‌ها شوم. یادم نیست چطور وارد شدم ویا با چه کسی به اینجا آمدم. قدم می زنم. شاید کسی مرا بشناسد. به آرامی از دل جمعیت عبور می کنم .بعضی‌ها هنگام رد شدن محکم تنه می زنند. آنطرف‌تر جمعیت زیادی حلقه زده‌اند. زیر چرخ فلک بزرگی که از حرکت بازایستاده‌است.نزدیک می‌شوم تا ببینم چه اتفاقی افتاده است. از یک نفر می‌پرسم .نمی‌خواهم وارد فضای شلوغ و درهم برهمی که آنجاست بشوم. می‌گوید یک نفر از بالای چرخ و فلک سقوط کرده.

زرتشت رحیمی