خیال می‌کردم؛
در منظره‌ی پیش رویم درخت‌ها نقطه شده‌اند. خودم را مثل درختی دیده‌ام و تو را همچون بر گ‌ها و ریشه‌هایش.
روی بلندی، منظره را تار می‌بینم.
برگ و ریشه‌ها را جوری دیگ؛ گویی دیگر هرگز منظه‌ی پیشین را نمی‌بینم.
در چشم بهم‌ زدنی چیزی روی کوه‌ها جا می‌ماند؛ محو می‌شود و گهگاهی تیز و صریح به جانم می‌افتد.
به‌یاد می‌آورم؛
خیالی باطل زیر سایه‌ی درختی لمیده است؛ خیالی که گویی عمرش به انتها رسیده باشد، سوسو می‌زند.
جلوتر می‌روم، لحظه‌ای نگاه و بعد تردید می‌کنم؛ دست می‌کشم.
سرم را که برمی‌گردانم از پس چشمانم در می‌رود؛ از میان انگشتانم سر می‌خورد و از دستم در می‌رود.