اگر بحران را به برهم خوردن نظم موجود و تنش در نظام حاکم تعبیر کنیم، بازنمود آن نیز نیازمند در هم ریختن نظام بصری رایج و برگرفتن زبانی نو خواهد بود. باتلاق مهدی راحمی، نمایش وضعیت حاضر است؛ وضعیتی که هر کس منظر ذهنی خود از آن را صورت¬بندی می¬کند اما در هر روایتی، حال بحران¬زده آن مشهود است. هنرمند با تلفیق اندوخته های پیشین خود با آنچه در درونش می جوشد، هم در مضمون و هم در بیان تلاش کرده به روایتی اصیل و دست اول از این بحران دست یابد؛ از صحنه های نمایش‌گونه که پیکرهای انسانی در آن فرو مانده گرفته، تا وضعیت¬های حاصل از در هم تافتن پیکرهای متلاشی که خود جسمیت باتلاق را شکل داده‌اند، همگی مصادیق مختلفی از وضعیت ماندگار و راکد و بی برون رفت باتلاق را به نمایش می گذارند.
پیکرهای تصویر شده، وحدت و یگانگی را از دست داده و به تلی از لکه‌ها بدل شده‌اند. ضرب قلم¬ها نیز گاه به اتفاق کنار هم نشسته و اندامها و بدن ها را شکل داده و گاه هیولی‌وار، صرفاً هستند تا دیگر پیکرها و اندام را در خود فرو ببرند. وضعیت بی فردا و دل زنک این باتلاق، وضعیت خودساخته ما انسان‌هاست که گویی هر یک به نحوی در ساختن این منجلاب بی‌برون‌رفت ذینفع و شریکیم.