دوئت عنوان نمایشگاه‌های گروهی است که در هر دوره‌ی خود با حضور دو هنرمند برگزار می‌شود. هر هنرمند مجموعه‌ای از آثارش را با بيانيه‌ی خود در بخشی از گالری به نمایش می‌گذارد.
از نگاه گالرى آنچه دو هنرمند را در كنار هم قرار مى‌دهد، شباهت در دغدغه‌هايشان است. در اين دوئت “تنهایى” است كه با انسان يا بدون حضور او به تصوير كشيده شده؛ تنهایى‌ای كه گویى انسان معاصر را از آن گريزى نيست. …

استیتمنت سکوت دو نفره

تنهایی‌های ما با آن‌ها تقسیم شده‌است؛
گربه‌هایی که کنارمان بوده‌اند،
در سکوت،
بی هیچ حرفی،
اما بوده‌اند…

استیتمنت آلزایمر

آنچه در آثارم به آن پرداخته‌ام، از ویژگی‌های مشترک همه‌ی انسان‌ها نشأت می‌گیرد:
انسان‌ها و فضای پیرامونشان و نوع نگاه سطحی آن‌ها به اطرافیانشان – حتی کسانی که دوستشان دارد ولی یا آن‌ها را نمی‌بیند یا فراموششان کرده است.

با این حال فراموشی (آلزامیر) گاهی یک موهبت است. انسان هر آنچه را که با او غرابت بیشتری دارد، نمی‌بیند.
اما قصد من این بود کسی را که همواره در‌ کنارم‌ بوده، ببینم و به مرور احساس کردم دنیایش زیباست، با اینکه به ظاهر خالی‌ست؛ خالی از فکر و شاید نگرانی.

ایدهٔ اصلی من با عکاسی شکل دیگری به خود گرفت و این ذهنیت خالی، نگاه مات و مبهوت او – نگاهی زل‌زده به جایی نامعلوم – در حالات مختلف او به وضوح دیده می‌شد. حالاتی که حسی از پوچی را به انسان القا می‌کرد و ذهن را به نوعی گم‌گشتگی و بی‌هویتی سوق می‌داد.

(عزت در سال ۹۶ درگذشت و من پروژهٔ آلزایمر را ادامه دادم. ولی این بار بدون او و تنها با فضا و وسایل به جا مانده … )