علی قائمی منره های شهری را به منزله شهرای واقعی ترسیم میکند و نه کاملا تخیلی. آنها نه زشتند و نه زیبا، نه به سامان و نه ماملا در هم ریخته. این شهرها را نه میتوان پایان یافته تلقی کرد و نه کاملا در دست ساخت و ساز. آنها نه فضایی امن را بع بیننده القا می کندد و نه فقط فضایی آکنده از تهدید و ناامنی را به تصویر می کشند. اا همگی این شهر ها در یک ویژگی مشترند و آن خالی بودن از سکنه است. از همین نقطه است که وجه معماگونه نقاشی هی علی قائمی آغاز می شود. معمایی که انتخاب رنگ ها یک پاسخ به آن می دهد و کمپگوزیسیون تابلوها پاسخی دیگر. رنگ ها و نورها اغلب از اتفاق خطیری حکایت می کنند که باعث شده ساکنان شهر همگی آن را ترک کنند. و کمپوزیسیون به شهرایی ناظر است که کسی از روی خاطه بخش هایی از آن را برروی کاغذ ناشیانه بازسازی کرده است. یافتن دلیل اینکه چرا ساکنان شهر آن را ترک کرده اند به عهده بیننده گذاشته شده است. فاجعه ای زیست محیطی، کوچ اجباری به دلیل جنگ، فرار از تهدید، امید به یافتن پناهی در جایی دیگر و ده ها دلیل دیگری کخ در ئنیای امروز انسان معاصر را به جلای وطن وادار می کنند.