هنر انتزاع ورای مرزهای حقیقت عینی شکل می گیرد، نقشی دگرگونه از ربط های بی ربط زندگی از صافی نگاه هنرمند. چون تـماشای ابرهایی که چون رویایی بی شکل، می توان اشکال آشنایی را در آن جست، فارغ از اینکه این ابرها در پس خود بارانی را نهان دارند. هنر انتزاع گویشی است درونی و نگاهی شخصی که تنها درقالب فضا و رنگ و فرم نقش می شود، جدا از بایدها و نبایدها، رهـا از حدود و رسالت های بیانی و بصری. هنرمند در حیطه انتزاع با تـمسک به تعلقات حسی، خاطرات و نیاز های عاطفی، به بازگو کردن خود می نشیند، به دور از دغدغه کشف و شهود مخاطب، از درون خویش هویتی تازه می بخشد به جهان بـرون. و در این میان مخاطب، با این ترجمان درونی هنرمند از منظر خویش همسو می شود، چون درک شعری به زبان بیگانه که فهم آن نه تنها با درک معنی کلمات که با حس و لـمس آوای بیان آن شعر نیز میسر است. کمتر از شش دهه است که هنر معاصر ایران حضور انتزاع را تـجربه می کند و آنرا در قالبی بومی با رنگها و فرمهایی آشنا، به یکی از معرف های هنری خود بدل ساخته است. در ”بی مـرزی” به تـماشای بازتابی نقش شده از گویش درون چندی از هنرمندان نام آشنا در حیطه انتزاع خواهیم نشست. 

پرهام دیده ور