اهمیت هنر مسلمیان در پیوندهای مداومی است که میان تصویر و جهان تجربه برقرار می‌سازد. او همواره روی تعارضات اجتماعی انگشت گذاشته و نقاشیِ او همواره چیزی جز نقاشی بوده است. عناصر انتزاعی در نقاشی‌های او از اواسط دهه‌ی هفتاد به بعد از خلال مواجهه با واقعیت و کلنجاررفتن برای بیان ابعاد بغرنج این مواجهه (که خصلتی اساساً سیاسی دارد) شکل گرفته‌اند. از سویی دیگر هنر او این پرسش را پیش می‌نهد که ما اساساً چگونه می‌توانیم با تجربه و خاطره یا با تصویر مواجه شویم و این تجربه را به‌شکلی منسجم بازنمایی کنیم. نشان‌پردازی و کاربست تکنیک در نقاشی‌های مسلمیان، به‌جای آنکه دستمایه‌ای برای تفاخر خلسه‌وار و تکبر عارفانه باشد و جهانی موهوم و انباشته از رمزورازهای بی‌معنا را به‌رخ بکشد، نمود هنری شرمگین از تسلط کمبود و آشوب است. هنر دراماتیک و بلاغی او، نه تصویری ساختگی از عشق و زیباییِ تمام و کمال و متحقق‌شده، که نمایشی از جراحت‌ها و قلع‌وقمع‌ها و سرخوردگی‌ها است، هنری که اصرار دارد تا با یادآوری این سویه‌های فاجعه‌بار حیات بشری و نشان‌دادن ردپاهای عشقی متلاشی‌شده، آگاهی بر ضرورتِ دگرگونی و امید به امکان رستگاری را زنده نگاه دارد.
علی گلستانه