سهراب سپهری، شاعر و نقاش طبیعت لقب گرفته است.

در سال 1327 از زادگاهش کاشان، به تهران شد و تا سال 1332 در دانشکده هنرهای زیبای تهران در رشته نقاشی به تحصیل پرداخت. در سال 1328 با انجمن «خروس جنگی» به رهبری جلیل ضیاءپور آشنا شد و همکاری کرد. اولین دفتر شعر خود را در سال 1330 با عنوان «مرگ رنگ» منتشر کرد. در سال 1336 برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و در مدرسه هنرهای زیبای پاریس در رشته لیتوگرافی ثبت نام کرد. در اولین و دومین بی‌ینال تهران آثاری از او به نمایش درآمد.

علاقه سپهری به هنر خاور دور سبب شد تا مدتی به هندوستان، پاکستان، افغانستان و چین سفر کند. در سال 1339 عازم ژاپن شد و هنر حکاکی روی چوب را آموخت. سال بعد، پس از بازگشت به ایران، آثارش را در تالار رضا عباسی به نمایش گذاشت که در معرفی سبک و سیاق کارش و شناساندن او به عنوان هنرمندی صاحب سبک نقطه عطفی به شمار می‌آید. پس از آن چندین بار به کشورهای اروپایی، آسیایی و امریکا سفر کرد و آثارش را به نمایش گذاشت. در سال 1356 منتخب اشعارش را در مجموعه «هشت کتاب» به چاپ رساند. 

توجه و علاقه سپهری به عنصر طبیعت با بهره‌گیری و خلاصه‌نگاری اجزای موجود در آن، پدیدآورنده بخش عظیمی از آثار مهم اوست. ثبت لحظه‌های شاعرانه با اسلوب آبرنگ یا گواش، و تاش‌های آزاد و سریع قلم‌مو نمود تأثیر او از نقاشی انتزاعی است. تلفیق عناصر نقاشی شرق و غرب در بسیاری از آثار سپهری مشهود است. نقاشی‌های نیمه‌انتزاعی او از تنه‌درختان در دهه 1350 رویکرد نوینی را در آثارش پایه‌ریزی کرد. 

کریم امامی درباره نقاشی‌های سپهری می‌نویسد: «در دوره‌ای که معروفترین پرده‌های خود را به وجود آورد، بیشتر گوشه‌هایی از طبیعت را در کمال سادگی و اقتصاد – در حدی که پرده‌ها به نقاشی آبستره واقعاً نزدیک هستند – تصویر کرده است. اما سپهری کمتر ممکن است همه موضوع را در نقاشی ترسیم کند. پرده نقاشی می‌خواهد بگوید من جزیی از یک کل هستم. قسمت‌های دیگر مرا در ذهن خود بازسازی کنید و ببینید و یا این که برای یافتن قسمت‌های ترسیم نشده در جهان واقع به جستجو برخیزید».