معتبرترین سابقه‌ی نقاشی‌های کوچک ایرانی که به مینیاتور یا نگارگری معروف‌اند، به ارژنگ‌نامه کتاب مانی بازمی‌گردد. این کتاب متعلق به قرن 3 میلادی یا به عبارتی 1800 سال گذشته است. تاکنون این سبک نقاشی دستخوش تغییرات بسیاری شده است اما همچنان زنده مانده است.
اوج هنر نگارگری ایرانی در دوران تیموری و صفوی رقم خورد اما رفته‌رفته هنرمندان ایرانی در تلاش برای پیوستن به جریان اصلی هنر دنیا که همان هنر غرب بود، ارتباط خود را با هنر سنتی از جمله نگارگری کم‌رنگ کردند؛ اما در سال‌های اخیر اقبال جهانی به هنرهای غیر جریان اصلی بسیار زیاد شده است و هنرمندان زیادی همراه جریان معاصر نگارگری شدند؛ هنرمندانی مانند فرح اصولی، عباس شهسوار یا ارغوان خسروی پیروان معاصر سنت نگارگری ایرانی‌اند.
در میان دوره‌های مختلف نگارگری، نگارگری دوران قاجار و پهلوی در ایران مورد توجه کمتری قرار گرفته‌اند، در صورتی‌که در بازار جهانی از محبوبیت خوبی برخوردارند. از میان هنرمندان نگارگر این دوره می‌توان به حسین بهزاد (1272-1343) اشاره کرد. گران‌ترین اثر این هنرمند با نام «دیدن رویای معشوق»، در سال 1386 در حراج کریستیز، بخش هنر معاصر و مدرن بین‌المللی، به قیمت 46.6 هزار دلار چکش خورد. اثر دیگری از او به نام «پرتره‌ی خیام» در حراج رزبریز امسال ( 2023)، بخش عتیقه‌جات و هنر اسلامی و هندی، به قیمت 1040 پوند فروخته شد.
همچنین ابراهیم جباربیک که در برخی منابع جباربک هم ذکر شده است، از دیگر هنرمندان این دوره است که اثری از او در حراج رزبریز سال گذشته با برآورد قیمت 200-300 پوند ارائه شد. کتاب «گذری بر زندگی استاد جباربیک و مکتب‌های نگارگری ایرانی» در مورد آثار این هنرمند است.
