حسین بهزاد (1273-1347) در تهران متولد شد. پدر بهزاد نقاش و قلمدان‌ساز بود. او به خاطر علاقه‌ی فرزندش به نقاشی او را نیزد ملاعلی قلمدان‌ساز برد و او را با نگارگری آشنا کرد.

حسین بهزاد در 18 سالگی کارگاه مینیاتور مستقل خود را راه‌اندازی کرد و مشغول کپی کردن آثار هنرمندان مشهور ایرانی مانند کمال‌الملک و رضا عباسی شد. پس از آن به مدت یک سال در فرانسه اقامت کرد و این دوره بر روی سبک هنری او بسیار تاثیر گذاشت. حسین بهزاد نمایشگاه‌های بسیاری از آثار خود برگزار کرده است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به نمایشگاه انفرادی «نگاه به گذشته» در موزه‌ی ایران باستان اشاره کرد. آثار حسین بهزاد در خانه‌های حراج مختلفی از قبیل کریستیز و رزبریز به فروش رسیده‌اند.

تفاوت کار با بهزاد با آثار قدما در توجه به بیان حالات و احساسات در پیکره‌هاست. همچنین نقاشی‌های او دارای سایه هستند و باعث شده تا نگارگری از حالت تخت و دو بعدی خود اندکی جدا شود. علاوه بر این بهزاد نگارگری را از وابستگی به متن و نمایندگی کتاب جدا کرد و تلاش کرد تا آثار خود را در قطع‌هایی بزرگتر از اندازه‌ی کتاب‌ها ارائه دهد. در مورد پیکره و چهره‌های به کار رفته در آثار حسین بهزاد باید گفت که از حالت مغولی فاصله گرفته‌اند و در آناتومی بدن تناسبات به تناسبات واقعی نزدیک شده است.

موزه‌ی حسین بهزاد با همکاری میراث فرهنگی در یکی از کاخ‌های واقع در مجموعه سعدآباد به نام کاخ کرباسی دایر شد و سپس در توافقی با پسرش پرویز بهزاد، ۲۸۹ عدد از آثار او به این ساختمان منتقل شد.