از میان هنرمندان مکتب کمال‌الملک که عموماً طبیعت حاشیه شهر‌ها و پرتره‌های اروپایی‌مأبانه را می‌کشیدند، علی‌اصغر پتگر نخستین نقاشی است که جریان‌شناسی چشم‌اندازهای شهری را به درستی درک کرد و آن را در کارهای متعددش به تصویر کشید.

پتگر در شیوه کار خود، از فضای نقاشی‌های درباری که توجه خاصی به ریزه‌کاری داشتند، عبور کرد و در ادامه مسیر از وسواس‌های نقاشان مکتب کمال‌الملک متأثر از نقاشان قرن نوزدهم میلادی پرهیز داشت. در عوض با آزادی قلم و تاش‌های راحت‌تر و انتخاب رنگ‌های درخشان در کارهایش به بازنمایی نقاشی رئالیسم اجتماعی و مضامین زندگی روزمره و محیط اطرافش پرداخت.

عنوان تابلوی پیش‌رو، یادآور یک رویداد دلچسب و مضمونی آشناست که بسیاری از نقاشان قرن‌ هجدهم (همچون مانه) دست‌کم تابلویی به این نام و با ساختاری مشابه کشیده‌اند. با این تفاوت که در اثر حاضر بازی بین رنگ‌های سرد و گرم، تیره و گاه خاموش، نشان‌دهنده شناخت غریزی پتگر از هماهنگی میان رنگ‌هاست. از سوی دیگر، فرم چرخش سرها و زاویه نگاه رضایتمندانه افراد خانواده در فضای باطراوت باغ، صحنه‌ای رویاگونه را پیش‌روی مخاطب می‌گذارد. رنگ‌ لباس‌ها نیز با جسارت انتخاب شده‌اند؛ برای مثال رنگ زرد اولین رنگی است که در نقاشی جلوه می‌کند و در تکمیل کمپوزیسیون اثر تأثیر بسزایی دارد. همین امر باعث شده تا همچون دیگر آثار این دوره پتگر، دینامیسم ویژه‌ای در تابلو به وجود بیاید.

ترکیب‌بندی و چیدمان پلان‌ها در نقاشی‌های پتگر و اثر حاضر شبیه به عکاسی است، اما معجزه نقاش، ایجاد آرامشی است که نمی‌تواند توسط عکس ثبت شود. در این تابلو پتگر صحنه استراحت خانواده‌اش را در فضای باغ به ‌تصویر کشیده، همسرش، نامی، نیما، مانی و میترا.

برادران پتگر تأثیر بسزایی در آموزش و برگزاری کلاس‌های نقاشی در دهه سی و چهل شمسی داشتند.