نهیب سهمگینی که در نقاشی­‌های فیگوراتیو محصص دیده می­‌شود، در طبیعت­ بیجان­‌های او به شیوه و زبانی دیگر بازتاب می‌یابد. طبیعت بیجان، حیاط خلوت ذهن محصص است تا بدین شکل نگاه نقاشانه­ خود را به سوژه­ ساکن و از جنبش افتاده متمرکز کند. به نظر می­‌رسد که شأنیت نقاشی طبیعت بیجان در هنر مدرنیست ایرانی، بیش از هر نقاشی در آثار بهمن محصص حفظ شده است. درست همان‌طور که سزان چینش­‌های بی­جان خود از ظرف­‌ها و سبدهای میوه را با نگاهی پیشاکوبیستی بر اوج مدرنیسم آغازین می­‌نشاند، بهمن محصص نیز با نگاهی اکسپرسیونیستی و در نمونه‌هایی همچون اثر حاضر با دید حجم­‌سازانه­ منحصر به خود، جایگاه این سوژه را به بهترین شکل در بستر مدرنیسم ایرانی تثبیت می­‌کند.

عناصر در این اثر حالتی تخت و تصویری به خود گرفته‌­اند و رنگ­‌های پر فام و جوهری سبز و قرمز، تلألویی نهانی دارند. نگاه اگزیستانسیالیستی محصص به طبیعت و وجود، در ترسیم اشکال، اعوجاج­‌های فرمی و شیوه­ رنگ­‌گذاری او به خوبی نمود می­‌یابد؛ تا بدین ترتیب به همه نشان دهد که چگونه هر ماهیتی به خودی خود ارزشمند است. نگاه شخصیت‌پردازانه­ او به سوژه­، هر چند سوژه­‌ای ساکن همچون میوه و شاخه­‌های بامبو، چنان به تعالی سیر می­‌کند که این اثر را می‌­توان در کلیت شکلی، یک‌­پارچه تعریف کرد. با دیدن آثار محصص همیشه پرسش­‌های زیادی در خصوص جنسیت و ماهیت اشیا، عناصر و همچنین مکان‌مندی آنها به ذهن خطور می­‌کند. با مشاهده­ دقیق این اثر به خوبی حس خواهیم کرد که نقاشی در دوردست­‌ها و روشنای افق به هاله­‌ای از کرانه­ دریا خواهد رسید تا همچنان شاهد حضور مستمر نشانه­‌های موجود در آثار بهمن محصص باشیم.