فرهاد مشیری بی‌شک یکی از مهم‌ترین چهره‌های هنر معاصر ایران در بازار هنر بین‌المللی است. ویژگی بارز مشیری در خلق آثاری چشمگیر و جذاب با گرایش به هنر پاپ است، اما در کنار خلق این نوع آثار که با تأکید بر ترویج «مفهوم دوگانگی» در عرصه هنر معاصر پدید می‌آیند، او به‌خاطر مجموعه نقاشی‌هایش با موضوع «حروف و اعداد» و «کوزه‌ها و کلمات» در عرصه جهانی مطرح شد. اثر حاضر نیز یکی از ممتاز‌ترین نمونه‌های متعلق به همین دوره کاری هنرمند در دهه هشتاد است.

سبک خاص مشیری در رنگ‌آمیزی حروف و اعداد (در کنتراستی معنادار) بر گستره بوم و پوسته پوسته شدن سطح رنگ، استعاره‌ای بدیع از بازآفرینی روزگار تاریخی از دست‌رفته‌ای است که با دستکاری در ساختار و اندازه نقوش و درخشان‌نمایی بخش‌هایی از اثر در عین سادگی ظاهری، گستره جست‌وجویی تاریخی و محتوایی در هنرهای کهن ایران (همچون خوشنویسی و سفالگری) را یادآور می‌شود. مسئله‌ای که همواره یکی از منابع الهام آثار وی بوده است.

در اثر پیش رو، ما با گزاره‌های آشنای هنر شرق مواجه می‌شویم، اما خصوصیت رازآمیز این اثر، عریانی باوقار رنگی و جسارت در واقع‌نمایی هاله‌ای رنگ‌باخته از حروف و اعداد فارسی است. فراوانی عناصر و فشردگی آ‌ن‌ها در این تابلو، به‌سامان شده و بدون آنکه تقسیم‌بندی یا متقارن‌سازی انجام گرفته باشد، گرایش به آزادی به وضوح خودنمایی می‌کند؛ مشیری در چیزی که به آسانی ممکن بود تکرار تزیینی ایستایی از یک نقشمایه واحد از کار درآید، تنوع بی‌پایانی از موتیف‌ها را کشف می‌کند. این‌جا رنگ‌های تابلو در خطوطی افقی و عمودی، سازگاری غافلگیرکننده‌ای با لبه بوم دارند و این سطح ترک‌خورده، ژرفای احساسی و نوستالژیکی را فراهم می‌سازد. در سرتاسر این آشوب و حرکت دورانی متراکم حروف و اعداد، نیروی شگفت‌انگیزی احساس می‌شود که از تضاد فضاهای تیره و روشن مایه گرفته و تناسبی پایدار و سادگی بنیادینی را برایمان به ارمغان می‌آورد. در این نظم ساده، بخش‌های جداگانه نقوش با پژواک‌های رنگی به هم پیوند می‌خورند که این ساختار همگن در آثار مشیری، همواره ما را به یاد کیفیتی رویایی از خاستگاه هنر در سرزمین‌های شرقی می‌اندازد. در مجموعه «حروف و اعداد» مشیری با خلق جهانی شگفت‌انگیز، بیش از هر هنرمند معاصر خاورمیانه‌ای، ما را به نظاره پیچیدگی لایه‌های پنهان فرهنگی غنی فرا می‌خواند