نقاشی پیش‌رو از آثار بدیع و شاخص حسین کاظمی، از مجموعه نقاشی‌های گل و سنگ است. کاظمی به واسطه کنکاش در عرفان برآمده از تفکر ایرانی، در عین تسلط به مبانی هنر مدرن، توانست آثاری را خلق کند که منحصر به‌فرد، تحسین‌برانگیز و پُر رمز و رازند. آثار او از نوعی نمادپردازی عرفانی بهره می‌برند. دلبستگی به طبیعت، شاکله اصلی اندیشه کاظمی است که تا مرز انتزاع پیش می‌رود. نقاشی‌های کاظمی سیر تحولی از هنر فیگوراتیو تا نقاشی‌های کاملاً تجریدی را پیموده و در این مسیر، به تدریج بی‌پیرایه‌تر، ناب‌تر و خالص‌تر شده‌اند. سکوت و تأمل نقاش که در رفتار و منش او نیز وجود داشت، در راه سلوک ذهن، شکفته می‌شود، تکامل می‌یابد و در نهایت پرده نقاشی را رقم می‌زند.
 هنر کاظمی، خالی از هر پرگویی، اضافات تزیینی و پیرایه‌بندی است. بوم روشن با چند فرم خلاصه‌شده، بیانگر تمامی آن چیزی است که نقاش سودای آن را در سر دارد. در اثر بافت خشن پایین بوم به شکل دو مستطیل بزرگ و کوچک بنفش، در تضاد با زمینه وسیع تخت و نرم اثر با رنگ سفید کامل می‌شود. چند ضربه‌قلم آبی همچون گیاهی روینده همه فرم‌ها را به هم پیوند می‌زند، همچون شعری تغزلی. استفاده جسورانه از بافت در این تابلو نشانگر غوغای درون است. بازی هوشمندانه سطوح پررنگ با رنگ روشن در اثر، گویای چیره‌دستی نقاش است. نقاشی‌های انتزاعی کاظمی، شناخته‌شده‌ترین آثار و شناسنامه کاری این هنرمند نام آشنا در عرصه‌های جهانی است و همین امر تابلوی پیش‌رو را از اهمیتی دوچندان برخوردار می‌کند.