گل و سنگ‌های حسین کاظمی در اواخر دهه ۱۳۵۰ شکل گرفت. او در این دوره، انسان و سنگ را مضمون کار خویش قرارداد سپس آن‌ها را تبدیل به گل و سنگ کرد. نقاشی‌های اولیه بسیار واقع‌گرایانه بودند اما به تدریج ساده‌تر و نمادین به تصویر کشیده شدند.

این اثر نمونه‌ای از همان مجموعه است. گل‌ها در بطن سنگ و به رنگ سنگ از دل آن می‌رویند و از درون، آن را تابناک می‌سازند. سنگ به گیاه هویت داده و گیاه ماهیت سنگی زمینه را شکل می‌دهد. این همه را می‌توان با ارجاع به مضمون اولیه مورد نظر کاظمی به دوگانه‌هایی چون زن و مرد، مادگی و نرینگی و هر آن دوتایی که با هم کمال آفرینند تأویل کرد. جهان خیال‌انگیزی که کاظمی در این اثر ارایه داده، در عین این‌که اجزایش در نگاه اول قابل شناسایی است به مکان مشخصی ارجاع نمی‌دهد. این جهان تصویری از یک فضای کیهانی است که با بافت‌هایی هنرمندانه از دل رنگ‌ها هویت می‌یابند و هر جزء به دیگری معنا می‌بخشد و در تمامیت اثر علاوه بر روح زیبایی‌شناسانه بصری که نشانه تسلط هنرمند است، لایه‌های فراوان معنایی را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.

همپوشانی طیف رنگ‌های آبی و بنفش در اثر و فرم‌های قرینه در کناره تابلو که یادآور گل‌ها هستند، حس سنگینی و تنهایی سنگ در گستره زمین و آسمان را تشدید کرده و در چشم بیننده به تعادلی آرمانی می‌رسد. از این ترکیب، هماهنگی خاموشی پدید می‌آید که استعاره‌ای از ارتباط میان تنهایی انسان معاصر در طبیعت پیرامونش است.