در میان نقاشان مدرن ایرانی، که طبیعت زادگاهشان را دستاویز خلق آثار خود قرار داده‌اند، حسین محجوبی جایگاه ویژه‌ای دارد. مناظر سبز و دشت‌های وسیع با درختان سپیدار بلند و اسب‌هایی رها و خموش، در آثار این هنرمند فضایی را تجسم می‌بخشند که بیننده را به تماشای جهانی خیالی فرا می‌خواند؛ جهانی که نمی‌توان آن را در واقعیت روزمره یافت و تنها نویدبخش روحی شاعرانه و لطیف است که در هر گوشه‌ای از طبیعت به دنبال خیال‌پردازی است. از این رو مناظر محجوبی تجسم عالمی رویایی است و به همین دلیل اطلاق سبک منظره‌گرا برای آثارش حق مطلب را آن‌گونه که شایسته است ادا نخواهد کرد. آثار او تلفیقی از عناصر سمبلیک، رمانتیک و گاه انتزاعی است که در تلفیقی هنرمندانه سبک شخصی محجوبی را شکل می‌دهند. در این آثار منظره تنها تمثیلی از آن جهان مثالی و رویاگونه است که در عمق ذهن هنرمند از زادگاه سبزش، گیلان برجای مانده و زمینه‌ساز تخیل‌ورزی او شده است.

در تابلوی پیش‌رو، نقاش فضایی به غایت رویاگونه پدید آورده است. چشم‌اندازی خیالی با رنگ‌های دل‌انگیز و فریبنده‌ سبز، آبی، صورتی و بنفش که پالت اغلب آثار محجوبی را تشکیل می‌دهند، زیبایی خیال‌انگیزی را از یک بهشت موعود پدید آورده است. تپه‌ماهورهای رنگین تا نهایت گسترش پیدا کرده و درختان پُر شکوفه و اسب‌ها در جای‌جای تصویر به رقص درآمده‌اند. دلواپسی‌های نقاش در حفظ طبیعتی که به دست بشر سپرده شده، در اثر حاضر جای خود را به یک رویاپردازی شاعرانه داده است.