حسین محجوبی به «نقاش بهشت» شهرت دارد. منظره‌نگار چشم‌اندازهای خیالی است و «خاطره‌ی طبیعت زادگاهش، گیلان را در شعرهای تصویری بازمی‌نمایاند». محجوبی عاشق طبیعت است و این اُنس را در زمینه‌ی طراحی پارک و فضای سبز نیز به ‌کار گرفته است.
 
این هنرمند از دوران نوجوانی به نقاشی روی آورد. در سال ۱۳۲۹ به دبیرستان البرز تهران رفت و پس از آن وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران شد. هم‌زمان با تحصیل در رشته‌ی نقاشی، دروس معماری را هم گذراند. در دوره‌ی دانشجویی جایزه‌ی اول نمایشگاه جمعی انجمن ایران و آمریکا را از آن خود کرد و در سال ۱۳۳۸ از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. 

محجوبی نخستین کارنمای انفرادی‌اش را یک‌سال پیش از فارغ‌التحصیلی در باشگاه مهرگان تهران برپا کرد. این هنرمند تا کنون بیش از نود نمایشگاه انفرادی داشته و آثارش را در نمایشگاه‌های گروهی پرشماری در داخل و خارج از کشور شرکت داده است. همچنین طراحی پارک ساعی و نظارت بر ساخت فضاهای سبز استادیوم آزادی، نمایشگاه بین‌المللی و چندین پارک در تهران را در سوابق کاری خود دارد. محجوبی در سال 1357 برای تصویرسازی کتاب افسانه‌ی باران منتخب جایزه‌ی بین المللی هانس کریستین اندرسون شد. در سال 1400، خیابان منتهی به خانه‌ی این هنرمند در تهران به نام استاد حسین محجوبی نام‌گذاری شده است. 

محجوبی در خلق آثارش به بازنمایی طبیعت می‌پردازد. درخت و طبیعت در نقاشی‌های او کیفیتی تغزلی و نمادین دارند. رویین پاکباز درباره‌ی آثار این هنرمند می‌نویسد: « پس از یک دوره تجربه‌ی نقاشی در شیوه‌ها و موضوعات مختلف، از اوایل دهه‌ی 1340، به منظره‌نگاری خیالی روی آورده است. بارها و بارها ردیف درختان باریک و بلند، اسبان سپیدِ سرگردان در تپه‌ماهورها ، بام‌های سفالین پوشیده از مه، و کوه‌های محو شده در افق دور را به تصویر کشیده است. مناظر او با رنگ‌های رقیق سرد _از سبز و آبی تا بنفش_ غالباً حال‌و‌هوای  زمانتیک و خیال‌انگیزی را القا می‌کند». خود او نیز در گفتگوهایش پیوسته از تقدس طبیعت و ارج زمین به عنوان مادر همه‌ی مخلوقات سخن گفته است. امیر سقراطی، منتقد هنری درباره‌ی این هنرمند می‌‌نویسد: «حسین محجوبی از هنرمندان عاشق و عارف و از مهمترین نقاشان نوگرای ایران است که در۷۰ سال گذشته به نقاشی از طبیعت پرداخته. سیمای او را می‌توان در نقاشی‌هایش یافت؛ نقاشی‌هایی چشم نواز و آرام و دلنشین، با تصاویری بدیع و زیبا از سرزمین مادری‌اش؛ گیلان با درختانی سر به فلک کشیده و خانه‌های گالی‌پوش و اسب‌های سفید».