عیسی بهادری نقاش، طراح فرش و از چهره‌های شاخص و احیاگر هنرهای سنتی در اصفهان بود. وی در جوانی به تهران آمد و هنر نقاشی را در مدرسه صنایع مستظرفه، نزد استادانی همچون اسماعیل آشتیانی و حسین بهزاد فراگرفت. جایگاه او در میان نقاشان نسل دوم مکتب کمال‌الملک و به‌واسطه مهارت‌های چندگانه‌اش در کار طراحی و نقاشی و به خصوص تعلیم هنر بسیار قابل تأمل است.

تابلوی پیش‌رو از نمونه کارهای رنگ‌روغن بهادری و متعلق به دوران اوج پختگی و اشرافش به منظره‌سازی، تنها دو سال بعد از بازگشت به زادگاهش و سرپرستی هنرستان هنرهای زیبای اصفهان کشیده شده است. موضوع کار هنرمند پاره‌ای از جهان ناپایدار است که به گونه‌ای شگفت‌انگیز معادل‌های عینی و ذهنی را از دیدگاه او با هم در می‌آمیزد.

چشم‌اندازی فراخ، منظره‌ای با زیبایی دل‌انگیز و آرام‌بخش همسو با سبک کاری که بیشتر شاگردان کمال‌الملک شیفته آن بودند. در این تابلو گستره جنگلی انبوه و عمق فضا از کران رودخانه تا نوک کوه، سرتاسر بعد افقی نقاشی را فرا می‌گیرد و پرسپکتیو همگرای عمقی، با اندیشه رودررو گذاشتن چشم‌انداز دوردست با درخت سمت چپ در پیشزمینه و دو مرغ ماهیخوار بهتر مشخص می‌شود.

تصور بهادری این‌جا از تعادل غایی نیروها در طبیعت، با خلق ظریف تضادهای عناصر بصری بزرگ و کوچک و همسازی‌های متقابل در این تابلو به ساختاری منظم، چشم‌نواز و در عین حال آزاد نزدیک شده است.

گذار از خطوط عمودی، افقی و مورب در این اثر از طریق تغییرات محوری بسیار هوشمندانه و ضرباهنگی موزون انجام می‌گیرد، همچون درجه‌بندی رنگ‌ها که نهایت سردی و گرمی و سایه‌روشن‌ها را ذره‌ذره به هم نزدیک می‌کند و در نهایت کار را از تلألویی رنگارنگ آکنده می‌سازد.