تابلوی حاضر نگارش یکی از زیباترین اشعار لسان‌الغیب، حافظ شیرازی به یاری رنگ بر زمینه بوم است و مسیری متفاوت که دستان پرتوان هنرمند در این تابلو رقم زده‌اند:

                      درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد         نهال دشمنی برکَن که رنج بی‌شمار آرد

آثار رسولی مرز میان خوشنویسی، نقاشی و تایپوگرافی را مخدوش می‌کند و در این هاله ابهام، هنری پا می‌گیرد که کاملاً روح ایرانی در آن حاضر است و توان آن را دارد تا در این فضای تازه، نفس بکشد. به عبارت دیگر، استفاده از بوم و رنگ به عنوان امری معمول در نقاشی از یک سو، و معنادار بودن و قابلیت خوانش از سوی دیگر، نسبتی میان سنت زیباشناسانه خط و ادب فارسی با هنر نقاشی ایجاد می‌کند که قابل تأمل است و توانایی آن را دارد که خطوطِ پیکرگون را تا مرز هنری مفهومی پیش برد. در آثار جلیل رسولی، رقص موزون حروف، همگام با ذوق ایرانی در بستر ادبیات غنی فارسی، هنر خوشنویسی سنتي را که با ورود به عصر مدرنیته، به مثابه هنری منزوی و درونگرا درآمده بود، به عالمی جدید وارد می‌کند. او با مهارتی ستودنی، حروف و کلمات را زیر نوازش انگشتان خود رام می‌سازد؛ حروف، نرم و آرام بر هم سوار می‌شوند، کشیدگی و پیچش، راه را برای رقص تخیلی هنرمندانه می‌گشاید.
 استفاده از رنگ در اثر حاضر نیز هنرمندانه است که در کنار مفهوم شعرِ منقوش شده، معنایی افزون می‌یابد؛ «درخت دوستی بنشان»، که بیشتر سطح تابلو را با رنگ قرمز گلگون به خود اختصاص داده، همچون خونی است که بر پیکر سیاه و بی جانِ دل، جاری می‌شود و «رنج دشمنی» را می‌زداید. ترکیب فرمی حروف و صورت متداخل و تکرارشونده آن نیز، حرکتی نو در تکمیل سنت سیاه مشق‌نویسی است که این بار در طرحی گرافیکی با ترکیب‌بندی مدرن متجلی می‌شود.
جليل رسولی در مسیر هنری خود، راه قدما را پیش گرفته و محضر استادانی چون زرین‌خط و میرخانی را درک کرده است. او پیرو میرعماد حسنی و عبدالمجید درویش بوده و مشقت یادگیری هنر خوشنویسی را سال‌ها برجان خریده است، اما در این ممارست همیشگی، مقلد نمانده و توانست به بیانی شخصی دست یابد. او هیچگاه خطاطی و خوشنویسی را رها نکرده و همواره تلاش کرده چیزی بر صفحه نگارش کند که خوانا باشد، چراکه به عقیده وی: «خطاطی هنری است که هرگز ابهام به همراه ندارد»[۱]. همین امر آثار وی را از نقاشی‌های بسیاری دیگر از هنرمندان که به هنر نقاشی‌خط پرداخته‌اند، مجزا می‌کند.

[۱] . پای صحبت جلیل رسولی، فصلنامه خیال، پاییز ۱۳۶۰، ص۱۹۳.