ژازه تباتبایی ماهرانه آنچه که ذاتاً فاصله­ زیادی با هنر دارد را به هنری فاخر و جدی تبدیل می‌کند. دنیای مجسمه­‌های عجیب او را معمولاً با آثاری از این دست می‌­شناسیم. آثاری که در خلق آنها راه اندیشمندانه­‌ای از عدم تا حضور طی شده است. تکه­‌های بی­‌مصرف و از کارافتاده­‌ای که اجزاء این مجسمه­ دو‌نفره را تشکیل داده‌­اند، از ذهن خلاق هنرمند جان و شخصیت گرفته­ و حاصل تلاش‌های او و نگاه جست‌و‌جوگرش به اشیاء و آهن­‌آلات قراضه است. اجزایی که روزی بخشی از پیکره ماشین­‌آلات صنعتی بوده­‌اند، اکنون و برای همیشه پیکره این مجسمه­‌ها، زوج خندانی که در برابر ما عشق و محبت را به نمایش می‌گذارند، را شکل داده‌اند. ژازه با خلق این آثار، نشان می‌­دهد که مرز باریکی بین هنر و غیر هنر وجود دارد. در قبال نگاه مهربان این مجسمه­‌های خوش­روی ژازه تباتبایی، انگار باید سلام­شان را پاسخ داد و به آنها خوش­‌آمد گفت. خوش‌­آمدنی به دنیای آرمانی هنرمند، که گاه جسم سرد و بی‌­روحی در آن به جذبه­‌ای پر شور بدل می‌شود.

با اینکه مجسمه­‌سازی در هنر ایران سابقه­ چندانی ندارد، اما ژازه تباتبایی به تنهایی سهم قابل توجهی در جریان­‌سازی مجسمه­‌سازی نوگرای ایران دارد. در واقع پس از تجارب نئوکلاسیک ابوالحسن صدیقی و نگاه واقع‌گرایانه­ علی­‌اکبر صنعتی به مجسمه، پرویز تناولی، ژازه تباتبایی و لیلیت تریان را باید از شاخص‌ترین پیشگامان مجسمه­‌سازی مدرن ایران به شمار آورد. بیش از هر ویژگی دیگر، آنچه در مورد تباتبایی می‌توان اظهار داشت، تجربه­ هنر بازیافت و اسمبلاژ (سرهم‌سازی) است. ژازه خوب می­‌داند چگونه تکه‌پاره­‌هایی از آهن‌­آلات دورریز را همچون مجسمه­‌های پیش ­رو، اینچنین با ذوق و قریحه طنز و بسیار عاشقانه در جوار هم نشان دهد. در مجسمه­‎سازی معاصر ایران، تنها اوست که مهره­‌ای را به جای لب، چرخ­دنده­‌ای را به جای کمر و تسمه­‌ای را به جای مو می­‌نشاند تا ما باور کنیم که در ورای این ظاهر سخت، روحی نجیب و مهربان همراه با نگاهی طنزآلود و خوش‌قریحه آرمیده است.

ژازه تباتبایی رمز آفرینش ماندگار در هنر را به خوبی می­‌شناخت، برای همین می‌توان وی را از خلاق­‌ترین هنرمندان نوگرای ایران به شمار آورد که فعل آفرینندگی را به بارز­ترین شکل ممکن در آثار خود به منصه­ ظهور رسانده است. خلاقیت، نبوغ و روحیه­ حیات‌بخش­ ژازه، از نخستین سال­‌های فعالیت هنری‌اش و نیز از تنوع کاری او قابل دریافت است؛ یعنی از همان سال ۱۳۲۰ که به گفته­ وی، نخستین مجسمه را می‌­سازد. وی ساخت مجسمه را ادامه می­‌دهد، ولی عمل ساختن حجم به تنهایی روح سیال، تجربه‌­دوست و سرشار ازتصویر­ او را سیراب نمی­‌کند. برای همین نقاشی می­‌کشد، داستان می­‌نویسد، شعر می­‌سراید ­و زمانی «گالری هنر جدید» را در تهران تأسیس می‌­کند تا علاوه بر خلق مستقیم اثر هنری، نقشی مهم در جریان هنر تجسمی معاصر و فراهم کردن امکان نمایش تولیدات این عرصه داشته باشد.

در دسته‌­بندی‌­ها و سبک­‌شناسی هنر مدرن ایران، چندان ساده نیست که آثار ژازه را به سبک مشخصی منسوب کنیم، گو اینکه برخی مورخان هنر او را به جنبش سقاخانه منسوب می‌کنند. استقلال فکری ژازه، پرهیز از کلیشه‌­سازی و دوری از دیسیپلین­‌ها، سبک‌ها و مرام­‌های تعریف‌شده در مدرنیسم ایرانی، او را هنرمندی مستقل و دارای سبک شخصی معرفی کرده است. نقاشی‌ها و مجسمه‌های ژازه تعلق خاطر او را به ادبیات و هنر فولکلوریک ایران و نمادهایی چون شیر و خورشید و پرنده‌ها نشان می‌دهد. به طور کلی جوهره­ وجودی ژازه مترادف است با تجربه­‌های ناب توأم با شاعرانگی.