محمود زنگنه نقاشی خودآموخته بود که نقاشی را با استعداد ذاتی خود آغاز کرد و دیری نپایید که نمایشگاه‌های نقاشی او مورد توجه بازدیدکنندگان واقع شد.

زنگنه را می‌توان نقاش روستاهای ایران نامید که در اغلب آثارش فضاها و فرهنگ روستایی را به نمایش می‌گذارد. وی فضاهای فراموش‌شده و نوستالژیک را دوباره می‌سازد و با ذوق و هنر خویش به آن‌ها جانی دوباره می‌بخشد. نقاشی‌های او در عین بازنمایی واقع‌گرایانه از واقعیت فاصله می‌گیرند. نحوه بازی او با سایه‌روشن، با پالت رنگی محدود و استفاده از رنگ‌های خاکی، توهم یک نقاشی سه‌بعدی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند. به خاطر این جلوه‌های واقعی و درعین‌حال خیال‌انگیز، آثار محمود زنگنه با شیوه رئالیسم جادویی شناخته می‌شود.

چنانکه در اثر پیش‌رو دیده می‌شود، قلعه‌ای درخشان روی یک تپه خودنمایی می‌کند. گویی سرمنزل مقصود است و در میان کوه‌ها می درخشد. آنچه بیش از هر چیز جلب توجه می‌کند، راهی است روشن که بی‌اعتنا به پستی و بلندی‌ها، در تمام پیچ و خم‌ها به نحوی جادویی هموار به نظر می‌رسد. افرادی نیز در این راه به سمت قلعه در حرکت هستند که با ضربه‌قلم‌ها و لکه‌های رنگی شکل گرفته‌اند.

زنگنه در این اثر توانسته خیال و واقعیت را با هم پیوند بزند و فضایی ‌وهم‌آلود و خیال‌انگیز خلق کند که نه تنها روحیه فضایی روستایی در آن جاری است، بلکه می‌تواند استعاره‌ای باشد از سرزمین امن مادری.