مجموعه طبیعت‌بیجان‌های پروانه اعتمادی پس از آبستره‌های اولیه، به شکلی مستمر و به شیوه‌ها و تکنیک‌های مختلف ادامه پیدا کرده‌اند تا بدانجا که می‌توان گفت او بیش از هر موضوع دیگری به طبیعت‌بیجان پرداخته است. این مضامین در آثار سیمانی و پاستلی هنرمند، تصویری خلاصه، به غایت ساده و گاه شاعرانه از زندگی روزمره را به نمایش می‌گذارند. در این مجموعه از طبیعت‌بیجان‌ها، پروانه اعتمادی در جست‌وجوی فرم ناب و مدرن در نقاشی است.

اعتمادی خود می‌گوید: «به کشیدن طبیعت‌بیجان روی آوردم که ساخت تابلو در لایه دیگر، زیر فیگورها و موتیف‌ها جا گرفته بود. تابلو در عین حال شکلی آشنا داشت که بیننده را می‌ایستاند تا با آن ارتباطی بیشتر داشته باشد، بی‌آن‌که در ارتباط‌جویی از اصول مورد قبولم که بازی با شکل‌ها و تناسبات خط و رنگ بود، عدول کرده باشم»[۱].

اثر حاضر از مجموعه کارهای سیمانی است که برجسته‌ترین و شناخته‌شده‌ترین دوره‌های کاری اعتمادی را شامل می‌شود. او با خطوط راست و منحنی، ریتم عمودی و افقی آن‌ها و شکل‌های ساده اشیا که به اشکال هندسی نزدیک شده‌اند، کمپوزیسیون ریتمیک و سیالی را پدید می‌آورد. در این اثر نقاش، به سادگی یک قوری لعابی قرمز را در گوشه کادر نشانده و با امتداد شاخه‌های بامبو در سمت چپ تابلو، در صدد تقسیم کادر به فضاهایی است که بیننده را به تماشای همه تصویر مشغول می‌کند و ورای مضمون ساده و دم‌دستی تابلو، او را درگیر روابط فرم‌ها و شکل‌های پویا می‌سازد. این تلاش نقاش، با انتخاب رنگ‌های اندک تکمیل می‌شود. رنگ‌های سبز شاخه‌ها و برگ‌ها با پسزمینه یکی شده و سفیدی بالای تصویر و رنگ قرمز قوری فضایی جذاب به اثر بخشیده است. سطح میز و دیوار با هم یکی شده‌اند و همه چیز در بی‌مکانی به سر می‌برد. شاید همین عوامل باشد که این اثر را به نقاشی‌های شرق دور شبیه کرده است.

اعتمادی درباره این دوره از آثارش می‌گوید: «من با فرم سروکار دارم و بازی فرم‌ها با یکدیگر. فیگورها بهانه‌اند. به تعبیری فیگورها ساخته می‌شوند که نمایانگر فرم‌ها باشند، که این شکل‌ها نوعی درهم‌تنیدگی ارگانیک دارند، از درون و برون. در ترکیب با هم ساختاری را می‌سازند که در عمق ناخودآگاه شکل گرفته است. این ساختار نه تنها در گلدان‌ها و صندلی‌ها، ساعت‌ها، ترمه‌ها، حتی در پرتره‌هایم شکل نمادینش را دارد»[۲].

[۱] . برگزیده آثار پروانه اعتمادی، نشر هنر ایران، چاپ اول: تهران، ۱۳۷۷، ص ۱۵.

[۲] . همان‌جا، ص ۱۸