چون نوری که فاصله را هویدا می کند
نگاهی به «زن گار» نمایشگاه علیرضا آسانلو در گالری آریانا
سید امیر سقراطی

 انسان موضوع اصلی آثار علیرضا آسانلواست. نقاشی واقع گرا، با تجربیات متنوع در خلق آثار مجسمه و نقاشی، که در روند تولید اثرش، جزئیات پرتره و فیگور اهمیت فراوانی دارند. این مورد را می توان هم در نقاشی های کتاب رنگ و روغن او جست، هم در مجسمه هایی که از پرتره های مشاهیر خلق کرده است. همین رویکرد رادر ورکشاپ نقاشی پرتره او از مشاهیر شاهد بوده ایم که چگونه با تسلط بر ارزشهای بصری، بر جزئیات مهمی از حالات انسانی سوژه تاکید کرده است.
طراحی های قوی و جاندار با وجوه متفاوتی از احساس های انسانی، بن مایه اصلی کلیت هنر علیرضا آسانلو را سازمان داده است. پایه اصلی کارهای مجسمه و نقاشی این هنرمند طراحی هایش هستند که انعطاف ذهن هنرمند را در رویارویی با انسان به تماشا می گذارد. نقاشی ها،مجسمه ها و طراحی های این هنرمند ازیک اتمسفر فکری پرده بر می دارند که درآن حالات فیگور و چهره، بیان احوالات انسان امروزی است که در پیچ و خم زیستن، پیچان و دردمند، و یا استوار وقدرتمند به نمایش درآمده اند.
در آثار متاخر این هنرمند، «زن» سوژه اصلی است و جزئیات، زیر انبوهی از لکه های درخشان رنگ پنهان شده اند تا کلیت فیگور، پیام رسان فحوای انسانی اثر باشد و به جای تاکید بر جزئیات زیباشناختی اندام، چارچوب معنایی اثر خود را به بیننده بشناساند. کارهایش، نمایشِ توأمانِ جسارت رنگ و هیجانِ خط است که در آن انسان مسئله ای برای نمایش زیور و تزئین و تجمل نیست، بلکه وفور رنگ، فوران احساس است و تهییج خط، هجوم اندیشه است در زیر لایه هایی از درد و رنج وسکون و سکوت.
شیوۀ رنگ گذاری اش، با بافت های متعدد، تاش های جسمیت دار و لایه های بسیار، این بار چون زنگاری بر پیکره های انسانی خودنمایی می کند. ولی کارهایش در اوج هیجان، با سکوت همراهند. لحظه ای از هست و نیست آدمی در میان انبوهی از اندوه و تنهایی و رنج، با سکوتی که در آن فقط رنگ ها هستند که فریاد می زنند. ضربه قلم ها، همچون شلاقی پوست را دریده اند. قلم مو اینجا تازیانه ای است که پوستۀ رنگ را پوست کنده است و رَدِ رنج را زیر آستر زیباییِ رنگ، هویدا کرده است. آدمی اینجا جان دارد، درد می کشد و رنگها در تاریکی بک‌گراند، توانِ پنهان کردن ذات آدمی را ندارند. که در تاریکی هم می‌شود زخم را پیدا کرد، برای دیدن زخم‌نیازی به روشنایی نیست.
در مجسمه ها هم، تن های رنجور، با بُرش‌هایی عمیق و ضربه هایی کاری، تجسم‌ عینی زخم هایی هولناک و کاهنده هستند. تاش های رنگ جای خود را به عمق ضربه‌هایی داده اند که به جای پوشاندن، عریان می کند. این بار در فضای آتلیه، ضربه‌زدن هنرمند و کَندن متریال و کاستنش، داغ‌ کردن و شکل دادن فلز، همگی جسمی را به‌ خاطر می آورد که در نشیب راه زندگی، درد را با عمق جانش لمس کرده است.