آنچه که نوشته می‌شود و یا به نقشی بر بوم و مجسمه‌ای مبدل می‌شود گواه بازنمایی یک جهان و یک واقعیت است، اما شیوه استفاده از ماده و فرم، یک جهان‌بینی است. آنچه که تفاوت ابژه واقعی با فیگور را نشان می‌دهد، همین جهان‌بینی است که بر پایه زبانی سمبلیک با مداخله رنگ، خطوط و روابط بینانشانه‌ای بنا شده است و این عوامل‌اند که نظام معنایی تابلو یا مجسمه را به‌وجود می‌آورند. بنابراین ابژه واقعیت است و واقعیت فیگوراتیو به معنای شیوه‌ای که هنرمند به ابژه‌ای در جهان نزدیک شده و یا ادراکی در مقابل تکه‌ای از هستی است.