اکنون ما به صورتی ناگسستنی با گذشته‌ی ما پیوند دارد، به گونه‌ای که می‌توان به واسطه‌ی عکس‌ها به پیشگویی گذشته‌ای پرداخت که هرگز ندیده‌ایم. درواقع ثبت تصویر عکاسانه از چیزها، انسان‌ها و مکان‌ها همچون آینده‌ی گذشته‌ای می‌نماید که می‌تواند به ما امکان قضاوتی تاریخی بدهد. اما جز این، آنچه به زعم من بسیار پر اهمیت می‌باشد، مسئله‌ی «یادآوری» به کمک عکس است، حتی اگر در حکم سندی معتبر تلقی نشوند. جدای از این، مهم ترین چیز برای پرداختن من به این مجموعه، نقش «خاک» بود و به طور کلی ارزش و جایگاني «زمین و طبیعت»؛ آن زمان که تنها چیزی که از گذشته باقی می ماند، نه انسان است، | نه بناها و نه اشیا، بلکه قطعه‌ای خاک است بدل شده، به یادمانی مقدس برای حفظ و یادآوری چیزی یا کسی که از دست و از یاد رفته است. مکان‌ها به عنوان تنها شاهد به جامانده از تاریخ و برخلاف زخم‌ها و رنج‌های بی‌پایان انسان، می‌توانند تمامی از ریخت افتادگی های خود را ترمیم و بازسازی نمایند. و سرانجام، پس از گذشت سال‌ها و دهه‌ها و سده‌ها، ما ناظر چشم اندازهایی پرشکوه و ماندنی خواهیم بود که زمانی بشر ناماندنی در آن می زیسته است.