سعیدی یکی از منظره‌پردازان شناخته‌شده ایرانی است که این ژانر قدیمی را در رویکردی مدرنیستی پی گرفته است. او همچنین به مضمون طبیعت‌بیجان توجهی خاص دارد. بازگشت به خاطره اوان کودکی از باغ‌ها و تاکستان‌های زادگاهش اراک و تجربه کشاورزی در دوران جوانی سبب می‌شود او درخت را به عنوان استعاره‌ای از طبیعت شکوفنده به عنوان مضمون اصلی آثارش انتخاب کند. درختان پربار بهاری با شاخه‌های سرکشیده به آسمان یا خمیده به سوی زمین، در پیچ و تاب موزون تبدیل به شاخصه آثار سعیدی می‌شوند.

اثر حاضر اما به سال‌های اولیه حضورش در پاریس و پس از فارغ‌التحصیلی از مدرسه بوزار مربوط می‌شود. نقاشی یادآور سنت‌های مدرنیستی اوایل قرن بیستم در فرانسه است. طرح یک برج ساحلی در پسزمینه تقریباً نیمی از سطح بوم را اشغال کرده است. آسمان با رنگ آبی سرد و کم‌رمق، باقی پسزمینه را پوشانده است. درخت پیش‌رو بر خلاف درخت‌های پُربرگ و بار نقاشی‌های بعدی سعیدی، در این‌جا تنها با چند خط ساده نشان داده شده است. همه چیز نشان‌دهنده یک روز سرد در شهری فرانسوی است. با این وجود نقاش تنها در پی ثبت یک منظره نبوده و با به‌کارگیری خطوط و سطوح عمودی و تقسیم فضاها در کادر نقاشی، در جست‌وجوی درک معنای مدرنیسم است.

این اثر کوچک اما به غایت زیبا از ابوالقاسم سعیدی از چندین جهت دارای اهمیتی ویژه است. یکی آن که نقاش برخلاف بسیاری از آثارش، پای آن را تاریخ گذاشته و دیگری قلم‌های آزاد و رها و به دور از ظریف‌پردازی‌های آثار بزرگ‌تر سعیدی در این نقاشی است.