ابوالقاسم سعیدی در این اثر که نمونه­‌ای شاخص از شناخته‌شده‌ترین دوره­ کاری هنرمند است، با بیان خلاق، روایتی منحصر به فرد از طبیعت­‌پردازی مدرن ایرانی را به تماشا گذاشته است. غلبه­ رنگ­‌های چشم­‌نواز سبز و آبی، طراوت طبیعت را دو‌چندان کرده و بر تأثیرگذاری بصری کار افزوده است. ترکیب‌­بندی مایل درخت­‌ها و موازنه­ سطوح رنگی متنوع، شاکله کلی این دسته از آثار سعیدی را تشکیل می­‌دهند. به عبارت دیگر نقاشی بیش‌ترین بهره را در برقراری کمپوزیسیونی پایدار، از هم­نشینی خطوط عمودی و افقی با اشکال دوار و منحنی، گرفته است.

سهم قابل توجهی از طبیعت­‌پردازی مدرن در هنر ایران را باید به درستی به ابوالقاسم سعیدی اختصاص داد. نقاش علاوه بر انتخاب خاص و دقیق رنگ، معمولاً توجه ویژه‌­ای به ارتباط درست اشکال­ رنگی و هستی­‌شناسی طبیعت دارد. در این اثر نیز همچون دیگر آثار شناخته‌شده­ هنرمند، درختان سر به فلک کشیده در معرض باد قرار دارند و شاخسار خود را چون زلفی پریشان، به خروش آورده­‌اند. در واقع رفتار شکوهمند هنرمند با طبیعت نتیجه­ تصرفات خردمندانه­ او در ساحت منظره و هم­کلامی انسان با چشم‌اندازی اینچنین خیال­‌انگیز است.

نقاشی فرم­گرا و توجه به اشکال هندسی کوبیستی که شاکله­ اصلی بسیاری از جریان­‌های هنری مدرن دنیا را در اوایل سده­ بیستم تشکیل می­‌دهد، در ایران نیز تا پیش از تجارب ابوالقاسم سعیدی، به نمونه­‌های غربی و آثار معمولاً هندسی محدود می­‌شود که در بسیاری از آنها رنگ و هویتی از آن خود ساخته، نم‌ی­توان سراغ گرفت. اما بازخورد حجم­‌گرایانه­ سعیدی که با گذشت زمان به آبستره­‌های هندسی گرایش یافت، در نوعی از دوایر رنگی درهم و سطوح و لایه­‌هایی که از پی هم طلوع می­‌کنند، جلوه­‌گر می­شود. رنگ­‌های پرکنتراست آبی، سبز و نارنجی در کارهای سعیدی، انگیزه­ آفرینندگی طبیعت و ذات سبز آن را دو چندان می­‌کند. نقاشی­‌های سعیدی با نقض هر نوع تعریف کلاسیکی از طبیعت، آغازگر راهی تازه و متفاوت از شناخت طبیعت، در هنر مدرن ایران هستند.

سعیدی با تجاربی در نقاشی فیگوراتیو و تا حدودی مردمی در دهه­ ۱۹۶۰ وارد عرصه جدی فعالیت هنری خود می‌شود. وی به تدریج مجذوب رنگ­‌های درخشان شده و با تأثیرپذیری از اقلیمی که ذهن و روحش را پرورانده، دوره­ مهم و ماندگار خود، یعنی ساخت طبیعت­های سبز و رنگین را آغاز می­‌کند. «خورشید فروزان ایران همواره در کارهایش حضور دارد، گاهی در دایره­ای سرخ و زرد مشتعل شده و زمانی با روشنایی بی­‌دریغی از برگ­‌ها و گل­‌های انبوه با رنگ­‌های درخشان و پرجلا، بدون حضور، ساطع می­‌شود. با دیدن چنین منظره­‌ای، آفتابی مشرقی که در ورای آن درگذر است، حس می‌شود. سعیدی در این آثار خود، باغ‌­های گم‌شده ایرانی در کاشان، شیراز و بیدزاران اراک را پیش چشم ما می‌نشاند، بهشتی از رنگ­های آرام­بخش و فراغت­‌انگیز که همان‌قدر از باغ­‌های ذهن زاده می­‌شود که از گل و بته­ فرش­ها و برگ مینیاتورهای درون کتاب­های قدیمی و هم از درون قاب و قدح­­های منقوش ری و نیشابور.»[۱]

ابوالقاسم سعیدی به عنوان یکی از مهم­‌ترین خاطرات تاریخ هنر مدرن ایران، سال­هاست که دور از ایران، در پاریس زندگی می­‌کند. با این حال دلبستگی او به فرهنگ ایرانی را حتی در آثار متأخرش می­‌توان مشاهده کرد. وی رنگ را می‌ستاید و در پس ذهنش سخت دلبسته­ طبیعت ناب ایرانی است. به قول آیدین آغداشلو: دنیای ابوالقاسم سعیدی، دنیای یک باغ با طراوت است. باغی پر از درختان تبریزی، پر از گل­‌های زیبا که به آن معنا می­‌دهد. او این باغ را به زبانی ترجمه می­‌کند که زبانی جهانی اوست.

با نگاهی به تاریخ هنر، حضور سعیدی را در اکثر بی­ینال­‌های تهران و همچنین موفقیت مهم او در کسب جایزه­ بزرگ پنجمین بی­ینال تهران را در سال ۱۳۴۵به خاطر می­‌آوریم. نمایشگاه باغ ایرانی که در سال ۱۳۸۳ در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد نیز میزبان اثری شاخص  از این هنرمند بوده است.

نمونه مشابهی از این مجموعه آثار سعیدی در حراج کریستیز در آوریل ۲۰۰۹ دوبی به قیمت ۱۴۶/۵۰۰دلار به فروش رسید.

[۱]. مجابی، جواد. سرآمدان هنر نو، به نگار، ۱۳۹۳: ص۶۷