احمد اسفندیاری از اولین دانش‌آموختگان دانشکده هنرهای زیبا و از چهره‌های برجسته نسل اول نقاشان نوگرای ایرانی است. او با تلاشی ستودنی، دوره انتقال از نقاشی سنتی را به دوران مدرن سپری کرده و در طول مدت طولانی زندگی پرثمرش توانست تابلوهای بسیاری با محوریت فضاهای سنتی و طبیعت ایران پدید آورد. آثاری که در عین رویکرد به هنر مدرن اروپایی، گویای حال و هوایی کاملاً بومی نیز هستند. ثبت مناظری بکر از ایران، خانواده‌ها، کارگرها، مردم کوچه و بازار و زنان ایرانی در بستری روزمره با رنگ‌هایی ناب و درخشان، مهمترین خصلت نقاشی‌های اسفندیاری است.در اثر پیش‌رو کسبه و کارگران در صبحی دل‌انگیز و در یک بازار قدیمی با حجره‌های تودرتو در حال بار زدن کالاها هستند. سال‌ها ممارست در طراحی به اسفندیاری آگاهی عمیقی از نحوه به‌کارگیری نور و سایه داده و در این نقاشی نیز هنرمند توانسته به خوبی این امر را در لوای سطوح و بازی‌های رنگی و سایه‌روشن‌ها شکل دهد و در عین حال از واقع‌گرایی پرهیز کرده و بر بیان‌های اندیشه مدرن پایبند باشد. وی بدین ترتیب در این تابلو فرم و ترکیب را سامان و فضای تصویری استادانه‌ای را شکل داده است.دورگیری سطوح یکی دیگر از خصوصیات نقاشی‌های اسفندیاری است. در این تابلو نیز خطوط آبی تیره تمامی فرم‌ها را با آهنگی نرم و روان دربرگرفته‌اند. رنگ‌های به کار رفته در تابلو در حداقل ممکن است؛ تن‌های قهوه‌ای و کرم در کنار آبی تیره تمامی آن چیزی است که برای بیان خلاقانه تابلو کافی می‌نماید. استفاده از خطوط دورگیری، نقاشی را به چیزی از جنس طراحی نزدیک می‌کند و در عین حال سطوح متنوع اُکر و کِرِم در کنار سفید، بیانی نقش‌گونه دارد. ساده‌سازی سطوح و روان بودن خطوط یادآور آثار هنرمند شاخص مدرنیست هانری ماتیس است، اما از نظر سوژه و برخورد با موضوع، فضا کاملاً بومی و سنتی است. به همین دلیل نقاشی‌های اسفندیاری همچون اثر حاضر را باید محل تلاقی سنت و مدرنیته ارزیابی کرد.