بسیاری از هنرشناسان حیدریان را پایه اصلی جریان نوین طبیعت‌گرایی در نقاشی معاصر ایران می‌دانند. همان طور که در این اثر نیز مشاهده می‌شود، وی در رویارویی با منظره، با دقت فراوان به ثبت رنگ‌ها و حالات متغیر طبیعت می‌پردازد. کنتراست شدیدی که مشخصاً آفتاب تابان نیمروز را در چشم‌انداز خاکی به تصویر درآورده، حاکی از شناخت دقیق حیدریان از ارزش رنگ و نور بوده که تأثیر آشکار وی از ادراک امپرسیونیستی است. عناصر نقاشی در نهایت پختگی، به دور از ریزه‌کاری‌های رایج در میان شاگردان کمال‌الملک و حتی شخص استاد، صرفاً با لکه‌های رنگی درخشان ساخته شده‌اند. اگرچه حیدریان گاهی تمایلات خفیف امپرسیونیستی در آثار خود نشان داده، اما همچون بیشتر شاگردان کمال‌الملک از اصول نقاشی کلاسیک دور نشده است.
 با اینکه او از شاگردان مقرب کمال‌الملک بوده و تأثیرات فراوانی از استادش گرفته، اما تفاوت‌هایی بین کار او و استاد دیده می‌شود؛ به‌طوری‌که حیدریان به‌تدریج با فاصله گرفتن از سبک استاد، به رنگ‌هاى روشن‌تر و شیوه‌ قلمزنى آزاد روی آورده است. به همین جهت است که برخی حتی کار حیدریان را در طبیعت‌سازی اندکی برتر از کار کمال‌الملک دانسته‌اند. این برتری بیشتر به طرز ساختن رنگ، نمایش نور و همچنین آب و هوای ایران مربوط می‌شود. در واقع ویژگی‌های طبیعت در آثار حیدریان، تماماً مبین شرایط اقلیمی ایران است.
 علی‌محمد حیدریان، شاگرد برجسته‌ کمال‌الملک است که بنا به نظر بسیاری از هنرپژوهان، برجسته‌ترین شاگرد وی در رنگ‌گذاری و طبیعت‌سازی به شمار می‌آید. او به مدرسه‌ صنایع مستظرفه رفت و با نشان دادن توانایی‌های خود، به‌عنوان معلم رنگ‌روغن برگزیده شد و تا زمان تعطیلی مدرسه در آنجا حضور داشت. وی که به همراه ابوالحسن صدیقی، حسن‌علی وزیری و محسن مقدم از مؤسسان و نخستین استادان دانشکده هنرهای زیبا در بدو تأسیس در سال ۱۳۱۹ بود، تأثیر مهمی بر نقاشی معاصر ایران و پرورش نسلی از نقاشان، که بعدها جریان نوگرایی در هنر ایران را رقم زده‌اند، در تاریخ هنر ایران داشته است. بسیاری از استادان مدرنیست ایران همانند جلیل ضیاءپور، مهدی ویشکایی، محمود جوادی‌پور، جواد حمیدی، پرویز کلانتری، ناصر عصار، منیر فرمانفرماییان، مرتضی ممیز، غلامحسین نامی، محمدابراهیم جعفری و دیگران از شاگردان علی‌محمد حیدریان بوده و از آموزه‌های وی در کار خویش بسیار استفاده کرده‌اند. اثر پیش رو نیز به خوبی نشان می‌دهد که او ضمن حفظ شیوه و دید ایرانى، از تجارب هنرى نقاشان كلاسیك مغرب‌زمین و پیشگامان امپرسیونیسم نیز بهره گرفته است.