در اثر حاضر، ترکیب بندی متعلق ۱۹۷۱، هنرمند برخلاف اکثر آثارش یک حرف را بدون هیچ مداخله و پیچشی در کنار هم نشانده است. علی‌رغم تأکید هنرمند به صورت جسورانه بر تکرار این حرف عظیم و اقرار‌آمیز و رنگارنگ، نه تنها مخاطب غول آسا بودن حروف را فراموش می‌کند بلکه نظمی جذاب نیز وی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

رد به‌جا مانده قلم بر حروف، و قید صافی و صلابت حروف، حس آزادی و رهایی را در این تابلو به بیننده انتقال می‌دهد. بنابراین زنده‌رودی با کاربست یکی از منابع بصری هنر ایرانی، به واقع در کار نقاشی کردن است و کاری با اسلوب خط ندارد. این همان چیزی است که میان سبک زنده‌رودی و گرایش هنری بعد از آن که به نقاشی-خط موسوم شد فاصله می‌اندازد. بدین منوال رفتاری که زنده‌رودی به هوای نقاشی‌کردن، با مرزهای زیباشناختی خط می‌کند، به مراتب هنجارشنکنانه‌تر است و تلقی شخصی‌تری را از زیبایی ارائه می‌دهد

در اوایل ۱۹۸۰ نقاشی‌های  زنده‌رودی نشان از علاقه جدید وی در به‌تصویر کشیدن زیبایی حروف غول داشت. تابلو حاضر یکی از مهمترین آثار دوره انتقالی هنرمند به سمت مجموعه معروف چهار برگ می‌باشد.

آثار شارل حسین زنده رودی در مجموعه‌های خصوصی و دولتی به نام دنیا از جمله موزه هنرهای معاصر فرانسه جورج پومپیدو در پاریس و بریتیش موزه لندن و موزه هنرهای معاصر نیویورک حضور دارند.