اثر پیش‌رو از مجموعه‌ نقاشی‌های شناخته‌شده هادی جمالی است که بر بستر آلومینیوم شکل گرفته‌اند. استفاده هوشمندانه از خراش‌ها بر بدنه آلومینیوم سبب ایجاد نوعی از حس دلهره و آشوب شده و این موضوع به واسطه رنگ قرمز مخملی که از زیر تکه‌های آلومینیوم هویدا شده تشدید می‌شود.

با این حال تابلوهای نقاشی جمالی به هیچ‌عنوان تلخ و افسرده نیست. بهره‌گیری از رنگ‌های لطیفی چون آبی، بنفش و فیروزه‌ای بر بستر براق آلومینیوم فضایی رویایی را شکل می‌دهد که لطیف و شاعرانه نیز هست و در عین حال هنر جمالی را به هنر گذشته ایران پیوند می‌دهد.

استفاده از متریال آلومینیوم به عنوان یک سازه صنعتی و مربوط به عصر حاضر کاملاً آگاهانه و هوشمندانه انتخاب شده و نمادی از تجربیات زندگی در دنیای صنعتی امروز است. در پس این زندگی صنعتی، خیال جمعی ایرانیان از شاعرانگی و عشق وجود دارد که در رنگ مخملین آبی نمود می‌یابد. هنرمند تلاش دارد با رنگ کردن، خراش دادن و کنار زدن آلومینیوم سرد صنعتی راهی به گذشته باز کند و روح و عشق آن روزگار را به مخاطب یادآوری کند؛ تلاشی که گاهی با درد و زخم همراه است ولی در عین حال امیدبخش نیز است.