در میان نقاشان مدرن ایرانی که طبیعت زادگاهشان را دستاویز خلق آثار خود قرار داده‌اند، حسین محجوبی جایگاه ویژه‌ای دارد. مناظر سبز و دشت‌های وسیع با درختان سپیدار بلند و اسب‌هایی رها و خموش، در آثار این هنرمند فضایی را تجسم می‌بخشند که بیننده را به تماشای جهانی خیالی فرا می‌خواند؛ جهانی که نمی‌توان آن را در واقعیت روزمره یافت و تنها نویدبخش روحی شاعرانه و لطیف است که در هر گوشه‌ای از طبیعت به دنبال خیال‌پردازی است. از این رو مناظر محجوبی تجسم عالمی رویایی است و به همین دلیل اطلاق سبک منظره‌گرا برای آثارش حق مطلب را آن‌گونه که شایسته است ادا نخواهد کرد. آثار او تلفیقی از عناصر سمبلیک، رمانتیک و گاه انتزاعی است که در تلفیقی هنرمندانه سبک شخصی محجوبی را شکل می‌دهند. در این آثار منظره تنها تمثیلی از آن جهان مثالی و رویاگونه است که در عمق ذهن هنرمند از زادگاه سبزش، گیلان برجای مانده و زمینه‌ساز تخیل‌ورزی او شده است.

در تابلوی پیش‌رو، نقاش فضایی به غایت رویاگونه پدید آورده است. چشم‌اندازی خیالی با تونالیته‌های دل‌انگیز و فریبنده‌ سبزها زیبایی خیال‌انگیزی را از یک بهشت موعود پدید آورده است. تپه‌ماهورهای رنگین تا نهایت گسترش پیدا کرده و درختان گوناگون در جای‌جای تصویر به رقص درآمده‌اند. پرندگان بر شاخسارها نشسته‌اند و در دل این درّه رویایی دهکده‌ای با خانه‌های نزدیک به هم جا خوش کرده است. دلواپسی‌های نقاش در حفظ طبیعتی که به دست بشر سپرده شده، در اثر حاضر جای خود را به یک رویاپردازی شاعرانه داده است.