هوشنگ پزشک‌نیا از آغازگران نقاشی نوین گرچه مقدمات نقاشی آکادمیک را در مکتب کمال‌الملکی آموخت، اما آشنایی و شاگردی نزد پروفسور ليوپولد لوی (استاد آکادمی هنرهای زیبای استانبول) تأثیر شگرفی بر کیفیت و شیوه کار او گذاشت.

پزشک‌نیا با متریال‌های مختلف نقاشی می‌کرد، از پاستل و آبرنگ گرفته تا رنگ‌روغن و همواره در آثارش انسان محور اصلی کار بود. از همین رو می‌توان او را نقاش پیکره بومی با رویکرد اجتماعی به حساب آورد. نقاشی‌های وی از دهه چهل بیانی اکسپرسیونیستی در همراهی با موضوعات بومی پیدا کرد و با گرایش مدرنیستی دامنه و ضرباهنگی تازه یافت.

اثر حاضر نمونه منحصربه‌فردی از نقاشی‌های پزشک‌نیا است، که هنرمند در اوج تجربه و پختگی آن را اجرا کرده است. او در این تابلو زبان بصری متفاوت را به کار گرفته و نگاهی رئالیستی به سوژه کرده است. در این‌جا نقاشی برای پزشک‌نیا به مثابه آزادسازی انرژی انباشته و محبوسی است که در مفهوم پرواز نهفته است. فرم عقاب نشسته، در مرکز تابلو خصلت تجربه‌گرایی هنرمند در طبیعت را به نمایش می‌گذارد. یگانگی و تمامیت‌یافتگی سوژه نقطه شروع و آغازی است بر اصل و جوهره اثر که همچنان ناتورالیستی باقی می‌ماند.

در این تابلو خطوط اصلی با چنان جسارت و سرعتی اجرا شده‌اند که نشانی از تجربه زیباشناختی نقاش، در بازنمایی منظره‌ای طبیعی یا یک نماد تصویری است. ترکیب‌بندی اثر و رنگ‌آمیزی ساده و سنجیده‌اش، آفرینشی بدیهه‌نگارانه دارد.