توانایی جعفر پتگر در کاربست ضربه‌قلم‌های رنگی پهن، طراحی دقیق و بی­نقص چهره و پرهیز از پرداخت پرجزئیات به خوبی در اثر حاضر[۱] که نمونه شاخص نقاشی اوست، دیده می­‌شود. استاد پتگر به خوبی رنگ را می­‌شناخت و بر اساس همین شناخت، طیف­‌های مختلف سبز و رنگ‌­های چهره­‌ای را در این اثر به کار برده است. طراحی دقیق هنرمند در اجزای چهره­­ سه رخ، اندام و دستان مدل، خودنمایی می­‌کند. وجود سایه‌روشن­‌های پر‌کنتراستی که به جای ترکیب شدن با هم، کنار هم یا روی هم قرار گرفته­‌اند، به‌وضوح از گرایش تکنیکی هنرمند به شیوه امپرسیونیسم حکایت دارند. همین گرایش را در لکه­‌های ضخیم و موضعی رنگ هم می‌توان مشاهده کرد که مهارت نقاش در به‌کارگیری تکنیک رنگ­‌روغن در ترسیم سیمای بانوی سبزپوش است.
 جعفر پتگر که از مهم‌ترین نقاشان کلاسیک‌گرای ایرانی به شمار می‌آید، نقش مهمی در آموزش هنر و تعلیم طیفی از مدرنیست‌های ایرانی دارد. او که خود مقدمات هنر را در هنرستان صنایع مستظرفه‌ آذربایجان فرا گرفت، در نوجوانی همراه برادرش علی‌اصغر پتگر به تهران آمد تا امکانات جدید آموزش هنر را در پایتخت تجربه کند. از جمله دوره‌ای نزد استاد ابوالحسن صدیقی در اداره صناعات و زمانی نیز نزد یک استاد آلمانی به نام آلبرت هونمان به فراگیری اصول نقاشی مشغول می‌شود. وی ابتدا به اصول کاملاً کلاسیک رو آورد و بعدها به سمت مضامین و تکنیک‌های امپرسیونیتی متمایل شد. موضوع بسیاری از آثارش در این دوره بیانگر تهی‎دستی مردم و به‌نمایش‌درآوردن کارگران و روستاییان ایرانی است. اما در برخی دیگر از آثار خود، ضمن حفظ عناصر فیگوراتیو، رنگ را تا حدودی از قیدوبند فرم کلاسیک می‌رهاند و سطح صاف و صیقل‌یافته را به انبوهی از قشر ضخیم رنگ می‌کشاند؛ مانند آنچه که در این اثر مشاهده می‌شود.
 نخستین آثار جعفر پتگر بیشتر بازتاب‌دهنده طبیعت و محیط زندگی نقاش است. سوژه آثارش در این دوره عموماً بازنمود آن قشر از مردم است که نقاش خود، از میان‌شان برآمده و با آنان زیسته است؛ از جمله، «رفوگر»، «پیرمرد مرغ‌فروش»، «مادر نقاش»، «قالی‌فروشان دوره‌گرد»و دیگر شخصیت‌های زندگی روزمره. وی به‌تدریج با کسب تجربه بیشتر در دوران استادی، به تحولی در ترکیب‌بندی، بازنمایی طبیعت و ارائه اصالت ایرانی می‌رسد. به طور کلی از مهم‌ترین ویژگی آثار پتگر در دوران متأخر کارش می‌توان به تاش‌های رنگی پهن و رنگ‌گذاری ضخیم اشاره کرد که به خوبی در این تابلو مشاهده می‌شود.

[۱]. این اثر در کتاب مجموعه آثار جعفر پتگر (صفحه ۱۱۸) به چاپ رسیده است. تهران: نشر نیک­‌تصویر، ۱۳۹۲.