جواد نوبهار، نقاش معاصر در سال 1345 در شهر تبریز زاده شد. او تحصیلات هنری خود را از هنرستان هنرهای زیبای میرک آغاز کرد و در سال 1365 دیپلم نقاشی گرفت. سپس وارد هنرکده‌ی هنرهای تزئینی (دانشگاه هنر) شد و دوره‌ی کارشناسی نقاشی را در فاصله‌ی سال‌های 1367 تا 1371 سپری کرد. او درجه‌ی کارشناسی ارشد این رشته را نیز از همین دانشگاه دریافت نمود. سال 1383 نوبهار به عضویت هیئت علمی دانشگاه هنر درآمد و به تدریس نقاشی در این دانشگاه مشغول شد. سال 1369 بود که برای نخستین‌بار آثار خود را در قالب کارنمایی انفرادی در گالری گلستان تهران به نمایش درآورد. از آن پس نیز بارها به‌صورت تک نفره و گروهی آثار خود را در گالری‌های داخل و خارج از کشور به نمایش گذاشته است. نوبهار در دومین و پنجمین دوسالانه‌ی نقاشی معاصر ایران و دومین دوسالانه‌ی نقاشی جهان اسلام برگزیده شده و جوایزی را به‌دست آورده است.

نوبهار در دوره‌ی تحصیلی دانشگاه هنر به تأسی از آموزه‌های اساتیدی همچون محمدابراهیم جعفری در پی راه‌هایی برای انطباق سنت‌های هنر ایرانی با اصول مدرنیسم بود. رویین پاکباز در تحلیل آثار این هنرمند می‌نویسد: «نوبهار در ابتدا (در آثاری نظیر «عروس ترکمن-1371) جلوه‌هایی از فرهنگ و هنر ترکمنان را تصویری می‌کرد. بعدها به موضوع شبانان و گله‌ها روی آورد. ساده‌سازی شکل‌ها و رنگ‌های ملایم در ترکیب‌بندی‌های موزاییک‌گونه از ویژگی‌های شاخص آثار اخیر اوست.» او پس از یک دوره‌ی کاری در مجموعه‌ی «خنجرها» سعی در ترکیب طبیعت بی‌جان با کاراکترهای صوری نگارگری ایرانی (نظیر کهن‌الگوی سوار و ...) دارد و این دو را در مقیاس‌هایی متضاد به‌صورتی کلاژگونه در کنار یکدیگر به کار می‌بندد. برای نمونه تابلوی «شکارگاه» امن او، حاصل هم‌نشینی تپه‌ای متشکل از میوه‌هاست و سوارانی کوچک‌اندام در اطراف این شکل مرکزی چیده شده‌اند.  اما در آثار متأخر نوبهار، وجه سنتی رنگ می‌بازد و نفس طبیعت بی‌جان موضوع محوری آثار او می‌شود و عناصری نظیر سیب، گلابی، ماهی و چاقو در قالب ترکیب‌بندی‌هایی کمینه‌گرا تصویر می‌شوند. خصلت تزئینی و رنگ‌های متنوع و شاد دوره‌ی اول جای خود را به طیفی از خاکستری‌ها و رنگ‌های آکروماتیک می‌دهد. با بهره‌گیری از بافت‌ها جلوه‌ای از کهنگی در این تابلوها پدید می‌آید. هنرمند در واریاسیون دیگری حول این موضوع با کنار هم قرار دادن عناصری نظیر چاقو و میوه‌های پوسیده معانی نمادینی را به تابلوهای طبیعت بی‌جان خود می‌افزاید یا در گروه دیگری از نقاشی‌هایش با تکرار فرم گلابی در ردیف‌های افقی و عمودی، موتیفی قرینه از اشکال نسبتاً همسان می‌آفریند.