محمود زنده‌رودی ملقب به «زنده» نقاش خاطرات و ارزش‌های فرهنگی
است که آثارش را با با تکنیک کلاژ و اکریلیک خلق می‌کند. وی فعالیت
هنری‌اش را با جنبش سقاخانه و ساخت نقش‌برجسته آغاز کرد، اما در
آثار متأخرش به تمامی به استفاده از فرم خوش‌نویسی ایرانی روی
آورده با رویکردی فرمالیستی خط و رنگ رادر هم می‌آمیزد. خط در
نقاشی‌های او جایگاه ویژه‌ای دارد و در کنار فرم و رنگ به آثارش هویت
می‌بخشد. وی برای خلق آثارش از خمیر کاغذ دست‌ساز برساخته از
روزنامه‌های باطله استفاده می‌کند. نقاشیخط‌های او آمیخته‌ای از
وابستگی به ریشه‌های عمیق فرهنگی و ملی و نگاه نوستالژیک به آنها
و تکنیک نقاشی غربی و برآمده از تجربه‌ی زیسته‌ی اوست.
در اثر حاضر که از آثار متأخر این هنرمند است، خط و خوشنویسی
در شکل‌گیری هویت اثر جایگاه ویژه‌ای دارد، اما آنچه باید در خوانش
این اثر به آن توجه داشت، آشنایی‌زدایی و دور شدن فرم واژه‌ها از
بار معنایی است. حروف و کلمات تکرارشونده با نگاهی فرمالیستی در
کنار هم قرار می‌گیرند و بی‌آنکه واژه یا جمله‌ی مشخصی بسازند، بر
سطح بوم نقش می‌بندند. ترکیب‌بندی متقارن این اثر به گونه‌ای است
که دو ساختار درهم‌تنیده حروف در چپ و راست اثر، چون چشمه‌ای
در میانه‌ی تابلو به هم می‌رسند. سیاه و سفیدی حروف درهم بافته شده
در میانه‌ی تابلو گرچه گویی به آرامش و روانی رسیده‌اند، اما رنگ سرخ
نقطه تلاقیشان با دو فرم دایره و یک قطره سرخ در بالا و پایین خبر
از حکایتی دیگر دارد.