مارکو گریگوریان نخستین هنرمند مدرنیست ایرانی است که از متریال خاک و کاهگل در آثار خود استفاده کرده است. با توجه به دغدغه‌­های او نسبت به جنسیت عناصر ارائه‌شده و رسانه هنری، می‌توان وی را از آغازگران تجارب نو در مدرنیسم ایرانی به شمار آورد. مارکو در این اثر، با بهره‌گیری از ابعادی نامتعارف و کارمایه­‌ای نوآورانه، در صدد بیان رویکردی بدیع از نگاه جستجوگر، ظریف و خلاق یک نقاش ایرانی در نیمه­ دوم قرن بیستم است؛ یعنی دقیقاً دهه ۱۹۶۰ میلادی. جریان‌های هنری پست‌مدرن همچون پاپ و مینیمالیسم، در این دوره که مقارن است با خاتمه واپسین شیوه‌های مدرن در امریکا، برخی از هنرمندان ایرانی را تحت تأثیر قرار داده تا با کاربست مواد و ترکیب­‌بندی­‌های تازه، ابداعاتی در نقاشی نوگرای ایرانی را به تماشا گذارند. یکی از شاخصه‌های مهم هنری مارکو گریگوریان، علاوه بر تجاربی در فضاسازی پاپ، نزدیک شدن به نوعی مینیمالیسم است که با به‌کارگیری کاهگل در برجسته‌­سازی و بعدنمایی سطح اثر با تأکید بر ماده‌ای جدید در نقاشی تجلی پیدا می‌کند. سابقه­ این طیف از آثار وی به اوایل دهه­ چهل خورشیدی و نمایش مجموعه‌­ای از آنها در مرکز هنری واکر در مینیاپولیس امریکا (۱۳۴۱) باز می­‌گردد. بعد از آن گزیده­‌ای از این آثار در انجمن ایران و امریکای تهران (۱۳۵۰) و کمی بعد در نمایشگاه گروه آزاد به نمایش گذاشته می‌­شوند. از این زمان به بعد بارها شاهد کارهای خاکی و کاهگلی وی در نمایشگاه‌­های مختلف داخلی و خارجی هستیم.

اوایل دهه­ ۱۳۴۰ خورشیدی اهمیت به سزایی در جریان­‌شناسی نقاشی مدرن ایران دارد که مکتب هنری سقاخانه از جمله مهم‌ترین آنهاست. با اینکه بسیاری از نقاشان و نحله­‌های فکری تحت تأثیر جریان سقاخانه قرار می­‌گیرند، اما تعدادی دیگر از نقاشان ایران، ازجمله مارکو گریگوریان امکانات متفاوتی از بیان تجسمی را می‌­آزمایند. مارکو به خاک از منظری معنوی و توام با یک روح سرزنده­ شرقی می‌پردازد که شخصاً آن رانشانه­‌ای از آفرینش و تولدی تازه می­‌داند. خاک زمینی در آثار او آسمانی می‌­شود و از فرش به عرش می­‌رسد. هنرمند در این مجموعه آثار خود با ایجاد بافت‌­های متنوع، درک لذت­‌بخشی از جنسیت اثر را به بیننده ارائه می­‌کند و هندسه­ کار را به فرم‌­های ساده تقلیل می­‌دهد. درست مثل نمونه­ حاضر که سطحی زبر و متخلخل را در کنار سطح نرم‌­تری از خاک الک شده، در یک قاب گلی برجسته قرارداده است. در این شرایط جان‌مایه اثر را می‌­توان در یک کلمه، یعنی خاک، خلاصه کرد.

چالش‌­های ذهنی مارکو گریگوریان با ماده­ سازنده اثر، برجستگی و کیفیات سطح، موجی تازه در هنر مدرن ایران به راه می‌اندازد. تا جایی که تجارب او در کاربست کاهگل و سطوح ناهموار، بعدتر در آثار هنرمندان دیگری چون پرویز کلانتری و غلام­حسین نامی دنبال می­‌شوند. کار‌های کاهگلی مارکو در قیاس با آثار همه هنرمندان هم‌نسلش به طور استثنایی مرزهای رسانه نقاشی را درنوردیده و با استفاده از مواد جدید تعریف و ماهیت نوینی از این هنر ارائه می‌کنند.