نصرالله افجه‌ای از چهره‌های شناخته شده خوشنویسی مدرن ایران است، هرچند او در زمینه خوشنویسی کلاسیک نیز استادی تمام‌عیار است. افجه‌ای از دهه ۱۳۵۰ تا به امروز بی‌وقفه در خلق آثار متنوعی در زمینه به‌کارگیری خط فارسی از چشم‌اندازی نقاشانه اهتمام ورزیده است.

در تابلوی حاضر، افجه‌ای کمپوزیسیون خود را که ترکیبی از خطوط کوفی و نوعی خط محقق متمایل به نسخ است، با الهام از زیبایی‌شناسی فرم‌های مواج و رها، در سطور موازی، نامتقارن و تکرار‌شونده با کیفیتی چشم‌نواز پدید آورده است. هنرمند با چیدمان نظام‌یافته نوشتار بر روی خطوط منحنی و استفاده از عنصر تکرار که ویژگی مهمی در هنر و معماری ایرانی به حساب می‌آید، انسجامی خاص در ترکیب‌بندی اثر ایجاد کرده، اما همزمان با انتخاب رنگ تکفام قهوه‌ای، بیان تصویری خود را محدود به یک عنصر پایه‌ای ساخته تا مفهوم آشنای وحدت در اثرش متجلی ‌شود.

اثر حاضر نمونه‌ای ممتاز از رویکرد سال‌های اخیر افجه‌ای در بهره‌گیری از پتانسیل موجود در فرم حروف و درک عمیق او از کارکرد آن به مثابه عنصری تزیینی است که در عین انتزاعی بودن تصویری فیگوراتیو و شمایلی نقاشانه را پیش روی مخاطب می‌گذارد. این اثر از نظر بداعت خط‌ها با‌شکوه است. شکل‌گیری و تنوع در فرآیند نقاشیخط‌های افجه‌ای، در نتیجه اقتباس وی از فرم امواج دریا، دشت‌های پرگل و گیسوانی در باد چنان است که حروف و کلمات در بافتاری تازه، بی‌توجه به خوانش نوشتار چیدمان می‌شوند. به همین دلیل سیر تحولات در مجموعه این دوره از آثار افجه‌ای را می‌توان مکاشفه‌ای مدام در بازیابی عنصر فرم در هنر خوشنویسی ایرانی در نظر گرفت که فارغ از کارکرد معنایی و انتقال پیام، به دستمایه‌ای مدرن در تحولات تصویری هنر ایران بدل شده است.

افجه‌ای در تلاش برای حفظ تعادلی پویا میان احساسات شخصی و اصول خوشنویسی، آرامشی هیجان‌انگیز را در کار خود به نمایش گذاشته و از همین روست که این گروه از آثار وی مورد توجه بسیاری از مجموعه‌داران قرار گرفته و به عنوان نمونه‌ای موفق از بازخوانی سنت با روایتی معاصر، موفقیت بالایی را در حراج‌های هنری سال‌های اخیر داخلی و خارجی کسب کرده است.