ناصر اویسی نقاش شاهزادگان سوار بر اسب و شاهزاده خانم‌های غنوده متأثر از نقشمایه‌های سفالینه‌های مینایی سلجوقی، مینیاتورهای صفوی و پرده‌های قلمکار قاجاری است. او با خطوط محکم و رنگ‌هایی زنده و گاه موتیف‌هایی از خوشنویسی ایرانی که در فضای اطراف نقاشی‌هایش معلق هستند، همواره در جست‌وجوی کیفیتی زیبا و شعرگونه از جهان نقاشی ایرانی است. سبک کار اویسی در طول دهه‌ها کار از سادگی به آراستگی رسیده و همواره شوق شدید او را به بازشناسی نگارگری ایرانی نشان می‌دهد.

در اثر حاضر، اویسی همچون بیشتر آثارش در پایان دهه چهل به دنبال نوکردن مینیاتور ایرانی است، سنت مشترکی که در کار دیگر نقاشان نوگرای معاصرش نیز دیده می‌شود، اما او در این راه به ساده کردن نقاشی ایرانی پرداخته، هرچند در ترکیب‌بندی و رنگ‌آمیزی رویکردی مدرن دارد. این اثر از نظر تاریخی دارای اهمیتی ویژه است چراکه به اولین دوره تجریبات هنرمند در این زمینه مربوط می‌شود.

هنر اویسی در این تابلو، در طریقه خاص کاربرد رنگ، نهفته است، به همین دلیل اثر دارای وحدتی ساختاری است. زنان نوازنده به‌عمد به روبه‌رو خیره شده‌اند، تا مخاطب را به نظاره لحظه‌ای ناب، به گستردگی میدان دید تماشاگر فرا بخوانند. نوع چیدمان سنجیده آن‌ها نیز توازنی خاص به فضای اثر داده است. خطوط رنگی پرپیچ و تاب لباس‌ها و روبنده نوازندگان و تداخل نرم فضاهای همگون پسزمینه، هرچه بیشتر مستغرق بودن اویسی را در قلمرو نقاشی تزیینی نشان می‌دهد.

ویژگی مهم کارهای اویسی، خصوصاً نقاشی‌های این دوره از کارنامه هنرمند، شخصیت همیشگی و قابل تشخیص اوست که در پشت تابلوهایش پنهان شده، گویی امضای نقاش را از هر گوشه آن می‌توان خواند. اثر حاضر برخلاف نمونه‌های آشنا از مجموعه آثار هنرمند، از دوران شکل‌گیری جریان سقاخانه و نمونه‌ای ممتاز و کمیاب در تاریخ هنر مدرن ایران به شمار می‌آید.