آثار صادق تبریزی روایتی مدرن از نگارگری ایرانی را به نمایش می‌گذارند. او با پایبندی به سنت تصویری نگارگری ایرانی در کشمکشی خلاقانه با مدرنیسم غربی جلوه‌ای تازه از تلفیق سنت و مدرنیته را در آثارش نمایانده است. وی برای دستیابی به این مدرنیسم ایرانی به جست‌وجوی مؤلفه‌های هنر و ادبیات کهن ایران پرداخت و در مسیر بازنگری هنرهای بومی سرزمینش پیوندی میان مضامین نوستالژیک و نقشمایه‌های آشنای موجود در متن سنت ایرانی و دیدگاه‌های مبتنی بر مدرنیسم برقرار کرد و این پیوند را در ترکیب‌بندی‌هایی حساب‌شده و منسجم به نمایش گذاشت. هم‌نشینی نقوش سنتی و خوشنویسی با اغراق در ابعاد فرم‌های برآمده از نگارگری ایرانی در آثار وی حاکی از رسالتی است که تبریزی با شور و شوقی وافر در پی آن بود و با تجربه‌گری مداوم خود را در مسیری قرار داد که در آن زمان به طرز حیرت‌انگیزی تازه بود.

او با بهره‌گیری از امکانات سرشار تزیینی در هنر عامیانه دینی ایران اشتیاق و علاقه خود به مکتب سقاخانه را بر گستره بوم به منصه ظهور رساند. کریم امامی، منتقد برجسته سال‌های دهه چهل و پنجاه ایران، درباره وی چنین گفته است: «او خودش را هنرمندی همه‌کاره نشان می‌دهد که می‌تواند با مواد و مصالح و فرم‌های جدید کار کند. چه روی سطوح سرامیکی و چه روی پوست دباغی شده، خط و رنگ را چنان به کار می‌گیرد که به بیشترین جلوه و تأثیر دکوراتیو بینجامد. تبریزی می‌کوشد به شکل‌های سنتی هنر ایرانی حیاتی نو ببخشد و باکی ندارد از این‌که کسانی به اصرار او را صنعتگر بدانند، گو این‌که کاری که می‌کند رسالتی است بزرگ».

در اثر حاضر ترکیبی منسجم و پرکار از فیگورهایی سوار بر اسب و کمان در دست دیده می‌شود که گویی به عنوان یک کل منسجم بر سطح سفید بوم کلاژ شده‌اند و کنتراست شدیدی میان فرم و رنگ را در سوژه و پسزمینه اثر به نمایش گذاشته‌اند. گویی هنرمند یک لحظه شورانگیز را بر سطح ساکت و سرد بوم رقم زده و با ایجاد چنین تضادی بر نقش خود به عنوان خالق اثر تأکید ورزیده است. ترکیب رنگ‌های گرم در جدال با سردی سفید پسزمینه نیز بر پویایی اثر افزوده است.

حالت قراردادی فیگورهای سوار بر اسب که برگرفته از نگارگری ایرانی هستند، با امکانات تزیینی هنر عامیانه و فرم‌های اغراق‌شده ترکیب شده و از واقع‌گرایی فاصله گرفته‌اند. هرچند روایتی از یک نبرد بر سطح بوم نقش بسته، اما فرم قراردادی پیکره‌ها و نگاه زنانه و خیره سوژه‌ها به مخاطب در کنار تزیینات فراوان از بار مفهومی نبرد کاسته، گویی نبردی در کار نیست و سوژه‌ها برای گرفتن عکسی یادگاری آرایشی چنین به خود گرفته و در انتظار ثبت یک لحظه‌اند! فرم چهره‌ها، فیگورها، اسب‌ها و ترکیب آن‌ها با یکدیگر گرچه یادآور نگارگری ایرانی است، اما تزیینات هندسی ساده در تمامی اجزای نقاشی بیانگر مدرنیسمی است که در ترکیب با این سنت تصویری جلوه‌ای نو از هنر ایرانی را به نمایش گذاشته است. حتی در هم‌نشینی خوشنویسی و نقوش سنتی نیز هنرمند آگاهانه رویکردی فرمالیستی در پیش گرفته و صرفاً از فرم خوشنویسی در متن اثر بهره برده است.